Good morning voters ;)

11η Φεβρουαρίου – Ημέρα Δράσης για τις Ψηφιακές μας Ελευθερίες

πηγή 

—

Το τίμημα για την ελευθερία
είναι η αιώνια επαγρύπνιση.
Thomas Jefferson

Στις 11 Γενάρη του 2013 το παγκόσμιο κίνημα για τις ψηφιακές ελευθερίες θρηνεί τον πρώτο του νεκρό. Κυνηγημένος ανηλεώς από το δικαστικό σύστημα των ΗΠΑ για τον πολιτικό του ακτιβισμό και τις ιδέες του ο Aaron Swartz δίνει τέλος στη ζωή του. Ο Aaron πίστευε σε έναν κόσμο ίσης και ανοιχτής πρόσβασης στη γνώση και πάλεψε μέχρι τέλους γι’ αυτό. Με τα λόγια του : “(ο)ι πληροφορίες είναι δύναμη. Αλλά όπως με κάθε δύναμη, υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να την κρατήσουν για τον εαυτό τους. Το σύνολο της παγκόσμιας επιστημονικής και πολιτιστικής κληρονομιάς, που δημοσιεύθηκε κατά τη διάρκεια αιώνων σε βιβλία και περιοδικά, όλο και περισσότερο ψηφιοποιείται, για να κλειδωθεί από μια χούφτα ιδιωτικές εταιρείες […] Δεν αποτελεί δικαιοσύνη το να υπακούς σε άδικους νόμους. Ήρθε η ώρα να βγούμε μπροστά και, στη μεγάλη παράδοση της πολιτικής ανυπακοής, να δηλώσουμε την αντίθεσή μας σε αυτή την κλοπή από ιδιώτες της δημόσιας κουλτούρας μας”.

Λίγους μήνες αργότερα ο Edward Snowden, ένας μισθωμένος εργαζόμενος στην Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ (NSA), αποφασίζει ότι δεν πρέπει να ζήσουμε σε έναν διάφανο κόσμο χωρίς μυστικά, έναν κόσμο καθολικής επιτήρησης. Προβαίνει έτσι με αυτοθυσία σε μια πράξη ύψιστης πολιτικής ανυπακοής, διαρρέοντας απόρρητα έγγραφα της NSA στον παγκόσμιο Τύπο, από τα οποία προκύπτει ως αναμφισβήτητο γεγονός η επιτήρηση όλων των ηλεκτρονικών επικοινωνιών (τηλεφωνία, διαδίκτυο) περισσότερου από ένα δις ανθρώπων. Με τις πράξεις του αυτές ο Snowden μας αποκαλύπτει τον μεγαλύτερο μηχανισμό επιτήρησης που φτιάχτηκε ποτέ, γιατί, όπως ο ίδιος δηλώνει, “δεν επιθυμώ να ζήσω σε έναν κόσμο, όπου ό,τι λέω και κάνω καταγράφεται. Αυτό είναι ένα καθεστώς το οποίο δεν επιθυμώ να υποστηρίξω ή στο οποίο να υπακούσω”.

Οι ψηφιακές μας ελευθερίες βρίσκονται σήμερα σε οπισθοχώρηση και διαρκή απειλή. Η 11η Φλεβάρη έχει οριστεί ως παγκόσμια ημέρα δράσης για να αντιπαλέψουμε για τις ελευθερίες αυτές. Με αφορμή το παγκόσμιο κάλεσμα σε δράση ομάδες και συλλογικότητες διοργανώνουν εκδηλώσεις για τις ψηφιακές ελευθερίες. Η 11η Φλεβάρη να γίνει μία ημέρα που συντονιζόμαστε και στην Ελλάδα για την ελευθερία στον ψηφιακό κόσμο.

Εκδηλώσεις :

Αθήνα, Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός (Ρήγα Παλαμήδη 2, Ψυρρή), ώρα 19:00
Θεσσαλονίκη, Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο (Βασιλέως Γεωργίου και Μπιζανίου γωνία), ώρα 19:00
Ιωάννινα, Μπαρ “Θυμωμένο Πορτραίτο” (Καποδιστρίου 20), ώρα 18:30
Πάτρα, P-Space (Ελασσόνος 22Α), ώρα 20:00
Αγρίνιο, Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Apertus, Καλυβίων 70 (περιοχή Δικαστηρίων), ώρα 19:30

Good morning with…This Town Needs Guns

Good morning with @deltasleep

Μηχανοκίνητη πορεία και συγκέντρωση αλληλεγγύης για τον Κώστα Σακκά 5/7/13

το βρήκα στο http://omniatv.com

Συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 5/7/2013, έξω από το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας, σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τον αναρχικό προφυλακισμένο Κώστα Σακκά που διήνυε την 32η ημέρα απεργίας πείνας.

Ο Κώστας Σακκάς απαιτεί την άμεση απελευθέρωσή του, καθώς έχει συμπληρώσει πάνω από 30 μήνες προφυλάκισης χωρίς δίκη, πολύ πέρα από το ανώτατο όριο των 18 μηνών προφυλάκισης, με δύο ξεχωριστές ποινικές διώξεις να έχουν ασκηθεί εναντίον του για συμμετοχή στην «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς», κατηγορία που αρνείται τόσο ο ίδιος όσο και τα μέλη της.

Για την συγκέντρωση αλληλεγγύης ξεκίνησε μοτοπορεία από τα Προπύλαια, με συμμετοχή περίπου 250 δικύκλων, η οποία κατέληξε μπροστά στο νοσοκομείο, μέσω κεντρικών δρόμων. Κατά τη διάρκεια της μοτοπορείας ρίφθηκαν χιλιάδες ενημερωτικά τρικάκια και φωνάζονταν συνθήματα όπως «Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά», «μπουρλότο και φωτιά σε όλα τα κελιά, λευτεριά στον Κώστα το Σακκά». Η ανταπόκριση περαστικών στους δρόμους και κόσμου από τις περιοχές που περνούσε η μοτοπορεία ήταν μεγάλη, δείχνοντας ενδιαφέρον να ενημερωθούν για το θέμα.

Στις 7:20 περίπου η μοτοπορεία έφθασε έξω από το νοσοκομείο, όπου ενώθηκε με άλλους συγκεντρωμένους, ενώ παράλληλα προσερχόταν και άλλος κόσμος με άλλα μέσα. Στη συγκέντρωση συμμετείχαν συνολικά πάνω από 1500 άνθρωποι.

Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, ο Κώστας Σακκάς μπόρεσε να εμφανιστεί πίσω από το σιδηρόφρακτο παράθυρο και να φωνάξει «Μέχρι τη νίκη, μέχρι το τέλος ρε!».

Συνέχεια στο διάλογο ”Αναρχία ή Κομμουνισμός”

Πέρασε πολύς καιρός από τότε που ξεκίνησα τις παρατηρήσεις μου αλλά νομίζω πως παραμένω στο πνεύμα των σχολίων. Θέλησα να συμμετάσχω στη συζήτηση γιατί νομίζω πως μπορεί να είναι επικοδομιτική για πολύ κόσμο, οπότε έστω και αργά την παραθέτω. Αν θέλει ο/η διαχειριστής να το επικαιροποιήσει μπορεί να το βάλει και σαν κανονικό ποστ. Τα ορθογραφικά είναι αποτέλεσμα βλακείας (καθώς ταυτίζεται με τη βιασύνη). Stop

Ο όρος ρεαλισμός (real) έχει να κάνει με την πραγματικότητα  , όπως την αντιλαμβάνεται το σημερινό ισχύον σύστημα. Σε καμιά περίπτωση δε θα σκεφτώ ή δράσω ρεαλιστικά γιατί τότε πέφτω στην παγίδα , οι ολικές αλλαγές που επιθυμώ να επιφέρω , να μην είναι τίποτα άλλο παρά μια μικρή διόρθωση του ισχύοντος συστήματος.

Περιττό να σου πω πως θέλω και το ξεπέρασμα και την κατάργηση των τωρινών δομών , χωρίς όμως να δίνω το βάρος , που δίνεις εσύ , στο ”υπόλοιπο της κοινωνίας”.

Πάνω σε τούτη την παρατήρηση, πρέπει να δούμε λίγο το ιστορικό βάρος του Αναρχισμού (αν και δεν μ’ αρέσουν οι –ισμοί, εδώ θα πρέπει να γίνει διακριτή η διαφορά μεταξύ της Αναρχίας ως κατάστασης ζωής, απ’ τη μία, και του Αναρχισμού, απ’ την άλλη, ως ένα σύνολο ιδεών συμπυκνωμένο σε μια θεώρηση) στην παγκόσμια ιστορία και ίσως πως αυτό (το βάρος) μεταλλάσεται ανάλογα με την εκάστοτε ιστορική συγκυρία. Όταν πρωτοεμφανίστηκε ως ορισμός στα γραπτά του Προυντόν μπορεί να πει κανείς πως ήταν «προϊόν» της αστικής επανάστασης και των συνεπακόλουθων ανατάραξεων αυτής. Άλλωστε από την ίδια την εξέλιξη του Προυντόν μπορούμε να δούμε πως αυτός (ως άνθρωπος και όχι ως ιδεολογικό ρεύμα) ενσωματώθηκε και πάλι στην τότε καπιταλιστική πραγματικότητα. Συνεχίζοντας μπορούμε να δούμε πολλές από τις ιδέες του Αναρχισμού να προστίθενται στο λεξιλόγιο-όραμα των φιλελεύθερων του τέλους του 19^ου αιώνα με τις αρχές του 20^ου. Όταν κάποιες από τις ιδέες ενσωματόνωνταν στις αστικές δημοκρατίες οι αναρχικοί της εκάστοτε ιστορικής περιόδου είχαν το «καθήκον» να αποστασιωποιηθούν από τα αστικά καθεστώτα˙ άλλες φορές το έκαναν και άλλες όχι (υπό το βάρος διώξεων, προτεραιοτήτων κλπ). Στα 60’s εμφανίζονται και οι νεο-φιλελέδες, σε ένα κρίσιμο ιστορικό περιβάλλον (ΕΣΣΔ, ψυχρός πόλεμος) σε δυτικά (Κεϋνσιανά ως επί το πλείστον) καθεστώτα. Συρρίκνωση του Κράτους λένε αυτοί, αυτορύθμιση της αγοράς, σε καπιταλιστικά πάντα πλαίσια καθότι ο ανταγωνισμός είναι καλός κατ’ αυτούς. Οι Αναρχικοί είπαν ποτέ τέτοια πράγματα; Ξεκάθαρα όχι. Μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει που οι αστοί έπαιρναν διαστρεβλώνοντας τις ιδέες τους και τις μεταχειρίζονταν ως ήθελαν; Νομίζω πως όχι.

Πρέπει, ωστόσο, να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί. Όταν παίρνουν διαστρεβλωμένα τις ιδέες μας οι αστοί εμείς πρέπει να τις υποστηρίζουμε και να τις εξελίσσουμε ενάντια σ’ αυτούς, στην πράξη. Η θεμελειώδης αρχή που μας παρέδωσε ο Μπακούνιν νομίζω πως πρέπει να τη φυλαξουμε πάση θυσία. ΑΡΝΗΣΗ. Καμιά συνδιαλλαγή με τους γδάρτες της ζωής μας. Αυτή η άρνηση είχε να κάνει με τη διαλεκτική πάνω στα ζητήματα του τρέχοντος συστήματος. (Όχι στη διαλεκτική εντός του επαναστατικού κινήματος.) Υπερασπιζόμαστε τις ιδέες και την ύπαρξή μας, αρνούμενοι να συνδιαλλαγούμε με κάθε μορφή εξουσίας (πολιτικής, οικονομικής κλπ). Πλατιάζω…

Τελευταίο σημείο που με προβλημάτισε είναι η αυτοδιαχείρηση εντός καπιταλισμού και Κράτους. Μπορεί να υπάρξει; Ναι, μπορεί. Μπορεί να ωφελήσει στην επαναστατική διαδικασία; Κατά τη γνώμη μου όχι. Μετά από τις μελέτες που έκανα (με αφορμή τη ΒΙΟΜΕ) πάνω στο ζήτημα, δεν βλέπω πως η αυτοδιαχείρηση μπορεί να οδηγήσει προς την επανάσταση (εκτός από τα σοβιέτ τα οποία είδαμε πως εξελίχθηκαν). Εντός της αφομοιωσής τους τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα δυστυχώς δίνουν χέρι βοήθειας στον καπιταλισμό, διαχρονικά. Ενσωματώνουν αρνήσεις που θα ήταν πραγματικά επικίνδυνες για το σύστημα. Βάζω τη σκέψη μου, ως τροφή για σκέψη…

Επιστρέφω και πάλι στο ρεαλισμό θα παραθέσω απόσπασμα ενός κομμουνιστή: ciaoant1

Η υπεράσπιση του παρελθόντος και η δικαίωση των περασμένων γενεών, αλλά και το μέλλον ανήκει στις συνειδητές εκείνες δυνάμεις που κόντρα στις πιθανότητες και τους συσχετισμούς(αυτούς που υπάρχουν στα μυαλά της γερασμένης αριστεράς, όχι τους πραγματικούς), κόντρα στο φόβο και στο “ρεαλισμό” θα τολμήσουν να κινηθούν αποφασιστικά και να μαχηθούν, με το όραμα τους να υπερβαίνει τις συμπληγάδες τις αστικής δημοκρατίας και του φασισμού και να συνηγορεί τελικά για όλη την ανθρωπότητα

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1471218

 

 

Πρώτο μάθημα ζωής για κάθε αναρχικό θα έπρεπε να είναι το ότι δεν είμαστε παρά μια τρίχα απ’ τ’ αρχίδια του σύμπαντος και άρα δε δικαιούμαστε ούτε σ’αυτό , ούτε σ’ οποιοδήποτε σύστημα να θέλουμε να παίξουμε κομβικό ρόλο στην εξέλιξη των πραγμάτων. Μπορούμε να καθορίζουμε ατομικά (και μέχρι ενός σημείου ) τις ζωές μας  , αλλά αποτελεί ύβρη η εμμονή μας να οικονομήσουμε (να θέσουμε όρους – νόμους) στο περιβάλλον και στο σύμπαν που ζούμε.

Απλά θα πω μόνο ένα εδώ. Ας αναρωτηθούμε αν υπάρχει άλλο επαναστατικό, αντικαπιταλιστικό κίνημα που να δίνει βάση στη σχέση ανθρώπου-φύσης-σύμπαντος. Είμαστε οι ινδιάνοι (με την έννοια των ιθαγενών λαών που πίστευαν πως είναι απλά μια ύπαρξη στην απεραντοσύνη του σύμπαντος) του 21^ου αιώνα, αλλά δεν το έχουμε καταλάβει.

Θα βάλω και μια παράθεση από http://rabidproletarians.espivblogs.net/archives/242 :

«Αλλά πρέπει να έχουμε κάποια εξουσία, στην τελική», είπε ένας αμερικάνος φίλος μας. Ουσιαστικά πρέπει, και την έχουμε˙ είναι η αναπόφευκτη εξουσία των φυσικών νόμων, που εκφράζονται ως τέτοιοι στον υλικό και κοινωνικό κόσμο. Μπορεί να τους καταλαβαίνουμε ή να μην τους καταλαβαίνουμε αυτούς τους νόμους, αλλά πρέπει να υπακούμε σ’ αυτούς σαν να είναι μέρος της ύπαρξής μας˙ είμαστε οι απόλυτοι σκλάβοι αυτών των νόμων, αλλά σε μια τέτοια σκλαβιά δεν υπάρχει ταπείνωση. Η σκλαβιά όπως νοείται σήμερα, σημαίνει έναν εξωτερικό αφέντη, ένα νομοθέτη εκτός αυτών τους οποίους ελέγχει˙ ενώ οι φυσικοί νόμοι δεν είναι έξω από εμάς- είναι μέσα μας˙ ζούμε, σκεφτόμαστε, κινούμαστε μόνο μέσω αυτών των νόμων˙ είναι επομένως ευεργέτες και όχι εχθροί μας.

Είναι οι νόμοι του ανθρώπου, οι νόμοι στα νομικά μας βιβλία, σε συμφωνία με τους νόμους της Φύσης; Κανένας, νομίζουμε, δεν μπορεί να έχει την τόλμη να επιβεβαιώσει πως είναι.

Είναι επειδή οι νόμοι που ορίζονται για μας δεν είναι σε συμφωνία με τους νόμους της Φύσης και η ανθρωπότητα υποφέρει από τόσες πολλές αρρώστιες. Είναι παράλογο να μιλάμε για ανθρώπινη ευτυχία εφόσον οι άνθρωποι δεν είναι ελεύθεροι.

 

Στην έβδομη παράγραφο (ξέρω ότι σίγουρα είναι λεκτικό λάθος της στιγμής ) χαλάστηκα ιδιαίτερα γιατί θεωρείς την γνώμη σου ταπεινή, Οι ταπεινές γνώμες είναι γνώμες καθοδηγούμενες και δεν ταιριάζει καμιά ταπεινοφροσύνη  , ούτε καν της ευγένειας  , σε κάποιον που βλέπει τη σαπίλα των ιδεολογημάτων του συστήματος και έρχεται να προτείνει κάτι ανατρεπτικό.

Για μένα πολύ καλά λέει ο mavri lista πως η γνώμη του είναι ταπεινή. Και η δική μου και όλων των ανθρώπων οι γνώμες είναι ταπεινές. Κανείς μας δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Αυτοί που το ισχυρίζονται κατέχουν θέσεις εξουσίας και αυτοί που τους αποδέχονται, δέχονται πως υπάρχουν κάποιοι άλλοι που κατέχουν την αλήθεια που αυτοί δεν κατάφεραν να ανακαλύψουν. Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός. Πιο πάνω αναφέρθηκες/αναφερθήκαμε στην ταπεινότητά μας εντός των φυσικών σχέσεων. Με αυτή σου την τοποθέτηση αρνείσαι την προηγούμενη θέση σου. Δεν θα σταθώ σ’ αυτό, ο άνθρωπος είναι γεμάτος αντιφάσεις…

Εκεί που θέλω να σταθώ είναι στη στάση του mavri lista. Μόνο και μόνο από τον τρόπο που απαντά δίνει την εντύπωση ενός «ταπεινού» (που δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια) ανθρώπου. Το εξηγώ με τα δικά του λόγια: Συνήθως ο λόγος μου είναι επιβλητικός και δέν θέλω ορισμένοι να τον εκλαμβάνουν ώς τέτοιον.

Αυτό είναι που εκτιμάω πάντα στους αναρχικούς. Το μεγαλείο της «ταπεινότητάς» τους. Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πως άνθρωποι σαν τον Ρεκλύ, το Μαλατέστα, τον Καφιέρο και τόσους μεγάλους επαναστάτες σε στιγμές παροξυσμού των εκμεταλλευόμενων παρέμεναν ένα με αυτούς χωρίς ποτέ να σηκώνουν το δάχτυλο με το πνεύμα της (εξουσιαστικής) καθοδήγησης. Πάντα ταπεινοί και πάντα στον αγώνα, αυτό ήταν το μεγαλείο τους.

Στην όγδοη και τελευταία παράγραφο της απάντησης μιλάς για τη ”σημαντική παράμετρο” της άγνοιας του κόσμου για το τι είναι αναρχία.

Εδώ βρίσκω και τη μεγαλύτερη διαφορά μας.

Πιστεύω ότι όλοι (ακόμα και ο σκλάβος 50 γενεών ) έχει μέσα του (παρά την προπαγάνδα του συστήματος) τη φλόγα και τη δίψα για αγνή και άδολη ελευθερία. Η αναρχία δεν είναι για μένα θεωρία αλλά τρόπος και αντίληψη ζωής.

Για το ότι δεν είναι θεωρία σε παραπέμπω πιο πάνω συμφωνώντας, αλλά και θέτοντας το ζήτημα της διάκρισης του Αναρχισμού από την Αναρχία.

Υπάρχει ένα ντοκιμαντέρ του BBC που λέγεται «Ο αιώνας του εαυτού». Εξαιρετικό θα έλεγα. Τέλος πάντων, το ντοκιμαντέρ δείχνει πως ο άνθρωπος μέσα στον 20^ο αιώνα έχει εξατομικευτεί και υποταχτεί (υπόγεια) σε όλες τις διδαχές του συστήματος. Βασικός «πρωταγωνιστής» αυτού του ντοκιμαντέρ ήταν ένας ανηψιός του Φρόυντ. Ο άνθρωπος (χωρίς γενικότητες), η πλειοψηφία των ανθρώπων, έχει φτάσει σε μία τέτοια αποκοπή από τις φυσικές του ρίζες μέσω μεθόδων που κατα μία έννοια φαίνονται αλλοπρόσαλες, απ’ την άλλη είναι τόσο καλά κατασκευασμένες που ούτε το παίρνουμε χαμπάρι πως αλλοτριωνόμαστε.

Κι εγώ δεν βλέπω αυτή που αναφέρεις ως «τη φλόγα και τη δίψα για αγνή και άδολη ελευθερία». Τη βλέπω σε πολύ λίγους ανθρώπους δυστυχώς. Αυτά υπάρχουν όμως σε κάθε άνθρωπο. Το πως και το πότε θα εκδηλωθούν δεν μπορεί ποτέ να προβλεφθεί. Στο μεθοδολογικό σχήμα του Φρόυντ (αμφισβητώ τις διδαχές του, όπως όλων των «αυθεντιών», αλλά μ’ αρέσει η μέθοδος αναλυσής του) υπάρχουν πάντα υπόγεια αυτά τα ένστικτα (φλόγα για ελευθερία κλπ) και εμφανίζονται σε συνάρτηση με άλλους παράγοντες. Το πότε όμως παραμένει άλυτο ζήτημα. Καθώς άλλες φορές σε ίδιες καταστάσεις κάποιος πχ εξεγείρεται και σε άλλες (χρονικά) ίδιες καταστάσεις δεν κάνει το ίδιο.

Υ.Γ.4 Οι αναρχικοί δεν είναι αριστεροί γιατί και σημειολογικά οι όροι αριστερός – κεντρώος – δεξιός έχουν να κάνουν με τη θέση που κάθονταν οι ”αντιπρόσωποι του λαού” στη βουλή της γαλλικής ”δημοκρατίας”. Ποτέ οι καθαροί αναρχικοί δεν πήραν θέση αντιπροσώπου , γιατί απλούστατα δεν ζήτησαν την ψήφο συνανθρώπων τους για να τους εκπροσωπήσουν.

Η CNT είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Όχι μόνο γιατί μπήκαν στη βουλή, αλλά επειδή ως συνδικαλιστική οργάνωση εκπροσωπούσαν εκατομύρια εργαζομένων. Είχαν αυθεντικά ελευθεριακά στοιχεία, αλλά και έναν συγκεντρωτισμό πάνω στην εκπροσώπηση. Αυτό πρέπει να είναι ένα παράδειγμα που πρέπει πάντα να θυμόμαστε για να μην πέσουμε στο ίδιο λάθος.

Και τώρα κάποια πράγματα πάνω στην απάντηση του mavri lista.

σύμφωνα με την άποψη αυτή είναι καλύτερα να μείνουν

όπως έχουν τα πράγματα απο το να επιφέρουμε κάποιο πλήγμα

έστω και μικρό στο σύστημα.

Γνωρίζω πως αυτό δέν φτάνει.Αλλά κάτι είναι και αυτό.Και

φυσικά δέν αποτελεί μιά μικρή διόρθωση,αλλά ένα βήμα προς

την κατεύθυνση που επιζητούμε,με σκοπό να υπάρξουνε και άλλα

μέχρι τον τελικό στόχο.

Το ζήτημα είναι να έχουμε τη διαύγεια να βλέπουμε ποια είναι πλήγματα και ποια είναι τα τσιρότα για το υπάρχον σύστημα. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από το ελλαδιστάν. Ο Επαναστατικός Αγώνας (θα μιλήσω για τη συγκεκριμένη οργάνωση) πιάστηκε και έπαυσε τη δράση του (σχετικά) λίγο πριν ξεκινήσουν οι διαδικασίες εισόδου του ελλαδιστάν στο ΔΝΤ, ΕΚΤ κλπων κερδοσκόπων. Μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως οι ενέργειες αποσταθεροποίησης που πραγματοποίησε ο Ε.Α δεν θα είχαν (στη συγκεκριμένη χρονική συγκηρία) την ανάλογη προσοχή από τους κερδοσκόπους οι οποίοι αυτό που θέλουν να διασφαλίσουν είναι τα κέρδη τους; Εγώ είμαι σχεδόν σίγουρος πως δύσκολα με οργανώσεις τύπου Ε.Α εκεί πέρα έξω, πολλά θα ήταν διαφορετικά. Χωρίς καμιά θεοποίηση του ένοπλου αν θέλουμε να κάνουμε σοβαρή κριτική πρέπει να κοιτάμε και αυτά. Απόσπασμα και πάλι:

«Αυτό ήταν, εξάλλου, που φοβόταν και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από τον Επαναστατικό Αγώνα αφού, σύμφωνα με δηλώσεις κυβερνητικού στελέχους, η οργάνωση με τη δράση της «θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα τα οικονομικά μέτρα». Γι’ αυτό οι συλλήψεις μας, που έγιναν λίγες μέρες πριν τα ηνία της εξουσίας στην Ελλάδα αναλάβουν εξ ολοκλήρου το Δ.Ν.Τ., η Ε.Ε. και η Ε.Κ.Τ., χαρακτηρίστηκαν από την ελληνική κυβέρνηση καθώς και από ευρωπαϊκούς και αμερικανικούς πολιτικούς παράγοντες ως μεγάλη επιτυχία.»
-απόσπασμα κειμένου των φυλακισμένων μελών του Επαναστατικού Αγώνα.-

 

Δέν είπα να δεχθούμε de facto την μαρξιστική ανάλυση,αλλά να αποδεχθούμε την ύπαρξη αυτής και να συζητήσουμε πάνω σε αυτήν και όχι μόνο.Συμφωνώ πως δέν πρέπει να δεχθούμε τίποτε άκριτα.

Η Μαρξιστική ανάλυση έχει δύο σκέλη: κριτική στην πολιτική οικονομία και το οργανωτικό αυριανό μοντέλο (προλεταριακής?) εξουσίας. Τι θα κρατούσε (φυσιολογικά) ένας αναρχικός? Μόνο την κριτική στην πολιτική οικονομία, λογικά. Εμένα με έχουν βοηθήσει οι μαρξιστικές αναλύσεις στο να καταλάβω ορισμένα πράγματα για τους χειρισμούς της οικονομίας από του καπιταλιστές ή και τις σχέσεις μεταξύ εργατών και αφεντικών. Από κει και πέρα κρατάω πάρα πολύ λίγα από τον μαρξισμό καθότι είμαστε 150 χρόνια μετά απ’ αυτούς. Οι αριστεροί εξακολουθούν να δέχονται άκριτα εκείνα τα εργαλεία των 150 χρόνων πριν… Για το σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό μοντέλο δεν θα πω τίποτα. Η Αναρχική κριτική επάνω σε όλες τις όψεις του Κομμουνισμού πιστευώ πως είναι πάντα καίρια και αναγκαία.

 

Η αλήθεια είναι πως θεωρώ τον κομμουνισμό ένα κοντινό βήμα στην παρούσα χρονική στιγμή,όχι για την επανάσταση την οποία εγώ θα επιθυμούσα ή τον τελικό προορισμό της αλλά για ένα στάδιο στο οποίο θα μπορούσε η κοινωνία υπο ορισμένες προυποθέσεις εκτός του να σταθεί στα πόδια της,να μπορέσει να κοιτάξει και παραπέρα.Εν ολίγοις να ξεπεράσει την αντίληψή της για πολλά πράγματα τα οποία θεωρεί νομοτελειακά.Το ίδιο πιστεύω και για την αναρχία.Με τη διαφορά όμως πως είναι δυσκολότερο στο να φτάσει ο σημερινός αλλοτριωμένος άνθρωπος κατευθείαν στην αναρχική θεώρηση.

 

Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί ο κομμουνισμός είναι πιο κοντά από την Αναρχία, αλλά το αντιπαρέρχομαι. Η κοινωνική επανάσταση είναι και πρέπει να είναι το όχημαπου θα μας φτάσει στην Αναρχική κοινωνία. Εξηγούμαι: Ο όρος επανάσταση έχει πολλές έννοιες. Το θέμα είναι πως για να έχει πραγματικό αποτέλεσμα αυτή πρέπει να αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων από τους ίδιους τους ανθρώπους. Μια επανάσταση (οποιουδήποτε είδους) το πετυχαίνει αυτό. Το θέμα είναι να είναι αυτή ανθρώπινη και με ελεύθερη βούληση και όχι με ετεροκαθορισμό. Δηλαδή, το προλεταριάτο της Τσαρικής Ρωσίας «υποτάχτηκε» στην επανάσταση με κανόνες που του τους όριζαν άλλοι (Κόμμα), το αποτέλεσμα είναι αυτό που αποκαλείται η «αντεπανάσταση» της Σοβιετικής Ένωσης. Η «αντεπανάσταση» όμως ήταν εγγενής, από τη στιγμή που ο κάθε άνθρωπος άφηνε την τύχη του στα χέρια μιας πεφωτισμένης ελίτ, αντί να καθορίσει ο ίδιος σε συνεργασία και συνάρτηση με τους τριγύρω του τις συνθήκες που αυτός, ως Εγώ, θέλει να ζήσει. Το Κόμμα δεν χρειάστηκε να πιέσει και πολύ. Οι άνθρωποι (το προλεταριάτο εν προκειμένω) αφήσανε σε μία κάστα ειδικών να διαχειριστούν τις υποθέσεις τους. Όταν πήγαν να ξαναπάρουν την κατάσταση στα χέρια τους (Κροστάνδη π.χ) ήταν πλέον αργά. Και ήταν οι αναρχικοί ο καθοριστικός παράγοντας και γι’ αυτή την εξέγερση, οι οποίοι είχαν όμως κάνει (και αυτοί) πίσω όταν κατελήφθησαν τα ανάκτορα, θεωρώντας πως οι προβλέψεις του Μπακούνιν δεν θα βγουν αληθινές.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως η επανάσταση είναι μια διαρκής μεταβολή που ξεκινάει με μία αιώνια εξέγερση ενάντια στον εαυτό μας. Τι σημαίνει αυτό; Πως κάθε άνθρωπος πρώτα επαναστατεί ενάντια στην ίδια του την ύπαρξη εντός της ταξικής κοινωνίας. Αυτό είναι το πρώτο βήμα, η νέα αντίληψη, η κατοχή συνείδησης. Σιγά σιγά μετουσιώνεται σε πράξη (κάθε είδους) ώστε να βοηθήσει στην αφύπνηση και άλλων συνειδήσεων. Με τη σειρά τους αυτοι θα πρέπει κάνουν το ίδιο. Όταν ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού θα έχει γίνει αυτός ο νέος φορέας αξιών (έκανα ένα λογικό άλμα για συντομία, πιστεύω καταλαβαίνετε) σε ηθικό και διανοητικό επίπεδο τότε θα είναι έτοιμοι, ως συλλογική δύναμη, να καταστρέψουν κάθε πτυχή της υπάρχουσας κοινωνίας. Ακόμα και αυτοί που δεν νοιώθουν «συγγένεια» με αυτές τις αντιλήψεις και ανήκουν (χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει) στη βάση της κοινωνικής-ταξικής πυραμίδας θα συνεργαστούν όταν δουν πως αυτές οι σχέσεις που έχουμε εμείς αναπτύξει λειτουργούν στην πράξη (δες τα χωριά της Ισπανίας το 36’, όπου πολλοί που ήταν επιφυλακτικοί στην κοινωνικοποίηση και τη συνεργασία των χωραφιών τους «αναγκάστηκαν» να προσχωρίσουν στις κολλεκτίβες καθώς έβλεπαν πως δούλευαν καλύτερα). Όταν συνεχίζουν να υπάρχουν εξουσιαστικές τάσεις εντός των αναρχικών κοινοτήτων τότε δεν είμαστε φορείς νέων αξιών, αλλά αναπαράγουμε με «ριζοσπαστικό» τρόπο την αλλοτριωμένη (καπιταλιστική) μας φύση. Τα γράφω πολύ απλά για να γίνω κατανοητός. Όπου δεν γίνομαι, θα απαντήσω.

Διαφωνώ με την παραπάνω διαπίστωση του «Mavri Lista”, αφού αναπαράγει τη «θεωρία των σταδίων» στην οποία ούτε πιστεύω και η ιστορία μας έδειξε πως οδηγεί σε λάθος μονοπάτια. Θα σταθώ όμως στη λέξη «κομμουνισμός». Χωρίς να είμαι ιδιαιτέρως καταρτισμένος στα γλωσσολογικά θα προσπαθήσω να κάνω μία όσο το δυνατόν καλύτερη προσέγγιση του όρου. Το «κομμουνισμός» βγαίνει απ’ το “common”, δηλαδή το «κοινό» (όχι αυτό που παρακολουθεί, αλλά τα «κοινά» σημειά, υλικά κλπ). Σ’ αυτό ως αναρχικός μπορώ να είμαι αντίθετος; Όχι δεν μπορώ. Οπότε τη λέξη (ως τέτοια και μόνο) την επικροτώ. Κάτω από τα σχήματα που έχουν παρατεθεί από κάθε τάση του κομμουνισμού (εκτός του ελευθεριακού που καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι εννοεί*) εγώ είμαι, αν όχι αντίθετος, σίγουρα πολύ μακριά. Η έννοια όμως ως τέτοια είναι συγγενείς με την αναρχία. Και θα βάλω κάτι άλλο ως προβληματισμό εδώ. Σε τι θα διέφερε η Αναρχία από τον Κομμουνισμό έτσι όπως έχουν πρωτοδιατυπωθεί ή στην πρώτη τους «απόδοση» για να το πω καλύτερα; Απλά ο «κομμουνισμός» αφήνει ανοιχτό παραθυράκι στην εξουσία. Ενώ η «αναρχία» αφήνει ανοιχτά παράθυρα στα οικονομικά μοντέλα. ΩΣ ΕΝΝΟΙΕΣ. Στην πραγματικότητα (και στις αρχικές τους διατυπώσεις) όμως δεν γίνεται σαφές πως ταυτίζονται (αν όχι τέλεια, σε πολύ μεγάλο βαθμό); Και για να το κλείνω, εγώ ως, πολέμιος του κομμουνισμού σε επίπεδο ηθικών αντιλήψεων, δεν μπορώ να πω πως σαν μοντέλο ζωής (χωρίς τον καρκίνο που λέγεται εξουσία) θα απείχε πολύ από το αναρχικό μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης. Εκείνο που είναι γιαμένα τομή κάθετη, είναι η ανάπτυξη των βιομηχανικών δυνάμεων (ο Μαρξ νόμιζε πως αυτό θα απελευθέρωνε τις ανθρώπινες δυνάμεις και έχει γίνει το αντίθετο) που δεν πιστεύω πως μπορεί να πραγματώσει την Αναρχία, καθότι στην ολότητα της η Αναρχία είναι η αρμονική συνύπαρξη όλων των έμβιων και άψυχων όντων του πλανήτη (και του σύμπαντος). Αρμονία και βιομηχανοποιημένη κοινωνία ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ. Μ’ αυτά και μ’ αυτά έφτασα στην άλλη παρατήρηση του “mavri lista” η οποία είναι: “Στην πέμπτη παράγραφο μιλάς για βαθύ νόημα της μαρξιστικής θεωρίας και για το δίλλημα που ΔΕΝ έχεις για την υπεροχή της απέναντι στο ”όνειρο” της αναρχικής κοινωνίας.”

Απο πού προκύπτει αυτό το συμπέρασμα;Το πήρες λάθος.Eξηγούμαι:Εγώ τουλάχιστον δηλώνω ανάξιος να εξηγήσω το πολυσέλιδο π.χ.Κομμουνιστικό Μανιφέστο και δέν θα μπώ στον κόπο να το κάνω τη στιγμή που αυτό που κατα τη γνώμη μου χρειάζεται τώρα είναι να αντιδράσουμε δίχως να μείνουμε στο “βαθύ” νόημα του κομμουνισμού ή να πώ πως αφού δέν μπορούμε να φτάσουμε σήμερα,αύριο στην αναρχία να συνεχίσουμε να αλληλοτρωγόμαστε για το δίκαιο των ιδεών την στιγμή που δεχόμαστε ανηλεή πόλεμο.

Δεν το έκανα (γίνεται νομίζω κατανοητό) ως μια «πάλη ιδεών», αλλά ως διασαφήνιση ορισμένων θέσεων, για να είμαστε πιο ξεκάθαροι.

Τελευταίο απόσπασμα για σκέψη από τον Mavri Lista: Το πρόταγμα το δικό μου είναι συγκεκριμένο.Μπορεί και το δικό σου.Αλλά ο στόχος θα πρέπει να συνδιαμορφωθεί απο όλες τις δυνάμεις που ετεροκαθορίζονται και που συμμετέχουν ισότιμα στην επαναστατική διαδικασία.

Εδώ είναι που ζορίζουν πολύ τα πράγματα. Αυτά πρέπει να κοιτάξουμε.

Proletarian Rage

ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ Π.ΕΙ.Ν.Α.Σ.

Χτες το μεσημέρι πήγαμε στο σπίτι της Μαρίας και πίναμε μπύρες.

Πάνω στην κουβέντα μας έβγαλε μια προκύρηξη – μπροσούρα του Συναγερμού Π.ΕΙ.Ν.Α.Σ. που αναφέρεται στις δημοτικές εκλογές , πιθανό του 1982.

Πεινασμένοι είμαστε , νυσταγμένοι , άφραγγοι , συναδελφωμένοι.

Θυμήθηκα το Συναγερμό , δεν θυμόμουν όμως τη μπροσούρα.

Είναι μες το πνεύμα της εποχής και της πλατείας Εξαρχείων.

Αξίζει να θυμηθούμε το τρολλάρισμα των εκλογών εκείνης της εποχής.

 

–

Ενήλιξ έγινα κι εγώ

στα 18 μου χρόνια

για να ψηφίσω θα σκεφτώ

σε δυό χιλιάδες χρόνια.

Ψηφίστε μας αν έχετε κώλλλο.

Όταν η δουλεία δολοφονεί.

Αφίσα για το θάνατο συναδέλφισσας στην pizza fan στην Πάτρα

 

Η αφίσα κολλήθηκε σε 2000 κομμάτια στην Αττική και στην Πάτρα. Ο λόγος που βγήκε αυτή η αφίσα ήταν ο θάνατος της Ράντκα Νικόλοβα εν ώρα εργασίας στο κατάστημα pizza fan στην Πάτρα στην οδό αγίας σοφίας. Στην αφίσα, επίσης, περιγράφονται οι συνθήκες εργασίας της πρωινή βάρδιας, (δηλαδή τη βάρδια που η Ράντκα πέθανε). Ακολουθεί το κείμενο της αφίσας.

Ή ΘΑ ΥΨΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ
Ή ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ

Η Ράντκα Νικόλοβα, 38 χρονών, ήταν εργάτρια στην κουζίνα σε κατάστημα της pizza fan στην πάτρα. Βρέθηκε νεκρή εν ώρα εργασίας, κλειδωμένη μέσα στο κατάστημα, ημέρα Δευτέρα 14 Γενάρη. Οι πρώτες εκτιμήσεις έλεγαν πως η κοπέλα πέθανε απόκαρδιά. Το θέμα κουκουλώθηκε.
Ως γνωστό, η καρδιοπάθεια δεν είναι αρκετός σαν λόγος για να πεθάνει κάποιος/α. Αλλά ναι, η καρδιά μας στην pizza fan δε φαίνεται να φτάνει.
Σαν εργάτες/εργάτριες στα εν λόγω καταστήματα έχουμε βιώσει από πρώτο χέρι τι σημαίνει να δουλεύει κανείς στην κουζίνα. Όσοι και όσες έχουμε δουλέψει το πρωινό Δευτέρας στην pizza fan ξέρουμε ότι ένα άτομο επωμίζεται απίστευτο φόρτο εργασίας. Ασήκωτες παραλαβές που πρέπει να τοποθετηθούν στην κατάψυξη/ψυγεία -πολλές φορές φτάνουν μισό τόνο. Το μαγαζί χρήζει μεγάλης προετοιμασίας γιατί έχει αδειάσει λόγω π/σ/κ, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να γίνει καθαριότητα σε όλους τους χώρους. Παράλληλα ο εργαζόμενος έχει φορτωθεί όλες τις δουλειές του υπευθύνου (παραλαβές, τσεκάρισμα, υπογραφές, πληρωμές, καταθέσεις, τηλέφωνα που χτυπάνε ακατάπαυστα για διάφορες δουλειές).
Όλα αυτά τα κάνει ΕΝΑ άτομο.
Η πίεση από τους εργοδότες είναι επίσης ανυπόφορη. Όλα αυτά συχνά υπό το βλέμμα του αφεντικού που μέσω καμερών παρακολουθεί από το σπίτι του όλο το μαγαζί και παρεμβαίνει τηλεφωνικά για παρατηρήσεις on the spot.
Η Ράντκα μάλλον ήταν αδήλωτη την ώρα που πέθανε, όπως και πολλοί εργαζόμενοι στην pizza fan.
Η pizza fan δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά τον κανόνα στα μαγαζιά εστίασης όπως και σε πολλά κάτεργα, που στηρίζουν τα κέρδη τους στην ολοένα σκληρότερη εκμετάλλευσή μας.

αναδημοσίευση από http://pizzafanworkers.wordpress.com

Μια απάντηση στο: ”Αναρχία ή Κομμουνισμός;”

Με αφορμή το κείμενο που αναρτήθηκε στο http://mavrhlista.wordpress.com με τίτλο :

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ;

ξεκινήσαμε ένα διάλογο μέσα από τα σχόλια , τα οποία μπορείτε να δείτε παρακάτω. Η απάντησή μου αφορά τη δεύτερη απάντηση που μου δόθηκε από το blog  και σε καμιά περίπτωση το κυρίως άρθρο.

Σκοπός και επιδίωξή μου είναι να συνεχιστεί ο διάλογος έτσι ώστε να μπορέσουμε με επιχειρήματα , όχι να καταδείξουμε την ανωτερότητα της μιας ή της άλλης θεώρησης των πραγμάτων , αλλά για να έρθουμε πιο κοντά.

Δεν είναι προσωπική επίθεση εναντίον των απόψεων αλλά συμβολή στο διάλογο.

metaretriever2 Λέει:
03/05/2013 στις 19:45

η οργάνωση γεννά αρχηγούς,οπότε χαιρετήστε την αναρχία κ μιλήστε για κάτι εντελώς άλλο.

Απάντηση

• 

  ANΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ Λέει:
  03/05/2013 στις 23:42

  Δέν νομίζω πως αυτό που λέτε είναι απόλυτο.Άλλωστε κατα την άποψή μου πιστεύω πως σε κάθε κινηματικό χώρο ή έστω οργάνωση θα υπάρχουν και κάποια πρόσωπα τα οποία θα ξεχωρίζουν ώς προσωπικότητες ή ώς προς την προσφορά τους.
  Αυτό δέν είναι απαραίτητα αρνητικό,με την προυπόθεση να αναγνωρίζεται εξίσου ισάξια η προσωπικότητα και η προσφορά των υπόλοιπων ισότιμων μελών του οποιουδήποτε χώρου ή κινήματος.

  Απάντηση
  • 

    metaretriever2 Λέει:
    04/05/2013 στις 16:59

    Απορώ αν θα υπάρξει κάποιος που δε θα καταχραστεί τη θέση που θα του δοθεί θεσμικά.Θεωρώ ότι το νόημα της αναρχίας είναι το ξεπέρασμα των οργανωτικών δομών,που έχουμε γνωρίσει και η αντικατάστασή τους με τον λόγο(με κάθε του έννοια),χωρίς θεσμοποιήσεις και συνεννοήσεις εκ των προτέρων.Πιστεύω ότι όλα πρέπει να ξαναγραφούν από την αρχή σε σβησμένο πίνακα και όχι να χρησιμοποιήσουμε κατάλοιπα της φεουδαρχικής-καπιταλιστικής-νεοφιλελεύθερης εμπειρίας μας ως ανθρωπότητα(και ο κομμουνισμός είναι ένα από αυτά).Γι’αυτό με ψιλοχαλάει ο όρος αναρχοκομμουνισμός,χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχω φίλους και γνωστούς που τον θεωρούν ως ΤΗ λύση.
  • 

    ANΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ Λέει:
    04/05/2013 στις 17:42

    Θα ήταν ευχής έργο άν μπορούσαμε να διαγράψουμε μονομιάς όλες εκείνες τις βάσεις που στηρίχθηκε ο άνθρωπος και να αναδημιουργήσουμε την κοινωνία μας απο την αρχή με διαφορετικούς όρους.
    Σίγουρα τότε θα μας ήταν πολύ εύκολο να οργανωθούμε διαφορετικά.
    Κατα την γνώμη μου ο κομμουνισμός έρχεται να αμβλύνει την σχέση του ανθρώπου με την ύλη και την διαχείρισή της.Ξεκινώντας απο αυτό το σημείο θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές.Καθώς ό,τι αφορά εμάς,τον οποιοδήποτε δηλαδή που θέλει το ξεπέρασμα ή την κατάργηση των τωρινών δομών της κοινωνίας θα πρέπει να έχουμε κατα νού και το υπόλοιπο της κοινωνίας και εκεί ακριβώς στόχευε και στοχεύει η όλη θεωρία του κομμουνισμού.Εξ’ου και η ας πούμε “θεοποίηση”του προλεταριάτου.
    Ασχέτως άν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την μαρξιστική θεώρηση του κομμουνισμού,θα πρέπει να αποδεχθούμε την ανάλυσή του ώς προς το ζήτημα της διαχείρισης των μέσων παραγωγής,ή το ζήτημα της οργάνωσης για ένα ενιαίο μέτωπο που θα μπορέσει να αντισταθεί σε όλο αυτό που βιώνουμε απο τότε που γεννηθήκαμε.
    Εγώ προσωπικά,δέν θεωρώ καμμία λύση ώς την απόλυτη λύση.Όμως πιστεύω πως θα πρέπει να ξεκινήσουμε απο ένα σταθερό σημείο και ύστερα άν το ζητούμενο είναι να ξεπεραστεί και αυτό,να το ξεπεράσουμε.ΆΝ μπορούμε.
    Το να καθίσω να αναλύσω το βαθύ νόημα της Μαρξιστικής θεωρίας ή αντίστοιχα να ονειρεύομαι την αναρχική κοινωνία όπως θα την ήθελα εγώ και μερικές εκατοντάδες ακόμη,νομίζω πως δέν οδηγεί πουθενά.
    Αντιθέτως πιστεύω,πως πλέον έχουμε μάθει απο τα λάθη του παρελθόντος,όχι σαν κομμουνιστές ή αναρχικοί(που είμαστε),αλλά ώς άνθρωποι αποφασισμένοι και στρατευμένοι στο να γκρεμίσουμε αυτό τον κόσμο και στα ερείπιά του να χτίσουμε έναν άλλον.
    Κατα την ταπεινή μου γνώμη πάντα,μπορούμε να ξεκινήσουμε απο τον κομμουνισμό και να πορευτούμε προς την αναρχία,αποδομώντας σιγά σιγά όλες τις κοινωνικές και πολιτικές αυταπάτες στις οποίες έχουμε βαλτώσει.
    Άς μήν ξεχνάμε πως ο περισσότερος κόσμος δέν έχει ιδέα για τί πράγμα μιλάμε και μάλλον δέν πολυενδιαφέρεται.Είναι μιά σημαντική παράμετρος αυτή.Οπότε ας ξεκινήσουμε εμείς και στην πορεία το συνδιαμορφώνουμε.Απο το σημείο μηδέν που είμαστε τώρα,δέν μπορούμε να βρεθούμε στο 8 ή στο 10.
    Το θέμα όμως είναι να ξεκινήσουμε.Και γι’αυτό απαιτείται αυτο-οργάνωση απο τα κάτω και ενότητα ανάμεσα στις δυνάμεις εκείνες που θα δράσουν ανελέητα και χωρίς σκοπιμότητες.Τώρα άν αυτό θα λέγεται αναρχία,κομμουνισμός ή λαϊκό πραξικόπημα ουδόλως προσωπικά με απασχολεί.Ξέρουμε πολύ καλά τί πρέπει να κάνουμε και ξέρουμε πως έχουμε δίκιο.

Με αφορμή το κείμενο του ΑΝΩΝΥΜΟς κ ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ ”Τι είναι αναρχικός κομμουνισμός;” έγραψα ένα σχόλιο και ανοίξαμε ένα διάλογο (στα σχόλια)  με τον διαχειριστή του blog.

Από την αρχή της δεύτερης απάντησης οι ΑΝΩΝΥΜΟΣ κ ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ δηλώνουν την επιφύλαξή τους (με τη φράση ”θα ήταν ευχής έργο…”) στη δυνατότητα που έχουμε να αλλάξουμε τα πάντα. Θεωρώ ότι η αβεβαιότητα , στην ιδεολογία και το σκοπό μας , καθιστά τη θέση μας αδύναμη και προβληματική ως προς την πραγματοποίησή της.

Μ’ άλλα λόγια , δεν μπορεί να αποτελεί η προοπτική της δημιουργίας μιας νέας κοινωνίας προιόν ευχολογίου και αμφιβολιών , το εν και κατά πόσο θα μπορούσαμε να διαγράψουμε τις καταβολές της προηγούμενης κατάστασης.

Στη δεύτερη παράγραφο (”κατά τη γνώμη μου…”) μιλά για άμβλυνση της σχέσης του ανθρώπου με την ύλη και τη διαχείρισή της .

Όποιος αισθάνεται αναρχικός αυτό το θέμα το έχει λύσει. Η σχέση και η διαχείριση της ύλης είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να μπει σε καλούπια και δόγματα αλλά είναι καθορισμένη από την ύπαρξη του ανθρώπου. Ως υλικός ο άνθρωπος μπορεί να διαχειριστεί και την υπόσταση και το περιβάλλον και τη σχέση του με τον κόσμο με πολύ μεγαλύτερη ευκολία από ότι φαντάζονται οι φιλόσοφοι και οι καθοδηγητές του ανθρώπινου μυαλού  τόσα χρόνια. Το ένστικτο  μπορεί να μας οδηγήσει σε πολύ πιο σίγουρους δρόμους απ’ ότι οι ”λογικές ” ή ” λογικοφανείς” θεωρίες. Η σχέση μας με την ύλη είναι καθορισμένη ”εκ φύσεως”.

Η φράση ”θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές”  μου δημιουργεί έναν ισχυρό ενδοιασμό και η απάντησή μου είναι ότι , αν είναι να είμαστε ρεαλιστές , τότε ας μείνουμε στο υπάρχον σύστημα ( τόσο κυνικά ).

Ο όρος ρεαλισμός (real) έχει να κάνει με την πραγματικότητα  , όπως την αντιλαμβάνεται το σημερινό ισχύον σύστημα. Σε καμιά περίπτωση δε θα σκεφτώ ή δράσω ρεαλιστικά γιατί τότε πέφτω στην παγίδα , οι ολικές αλλαγές που επιθυμώ να επιφέρω , να μην είναι τίποτα άλλο παρά μια μικρή διόρθωση του ισχύοντος συστήματος.

Περιττό να σου πω πως θέλω και το ξεπέρασμα και την κατάργηση των τωρινών δομών , χωρίς όμως να δίνω το βάρος , που δίνεις εσύ , στο ”υπόλοιπο της κοινωνίας”.

Το σύστημα έχει κατορθώσει πολύ εύκολα να δημιουργήσει στους ανθρώπους την εντύπωση πως τα πράγματα πάντα έτσι ήταν και ποτέ δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν μ’ άλλον τρόπο. Η πλειοψηφία το δέχτηκε αυτό άκριτα και εξ ορισμού με αποτέλεσμα να μην μπορώ να τη θεωρώ σύμμαχό μου στην προσπάθειά για αλλαγή του κόσμου. Εμείς δηλαδή , είμαστε ακριβώς αντίθετα από τον όρο ”θεοποίηση του προλεταριάτου”.

Σε καμιά περίπτωση δε θα φανταζόμουν ένα νέο κόσμο που να αντικαθιστούσε τα fanum και τις προκαταλήψεις του παλιού κόσμου με καινούρια. Ούτε θεοποιήσεις , ούτε δικτατορίες , ούτε και δημοκρατίες. Αταξικός κόσμος , χωρίς καθόλου ”αξίες” ,  ”παραδόσεις” και  ”θεσμούς” όπως τους γνωρίσαμε και μας επιβλήθηκαν ως τώρα. Η θέση μας είναι ότι πρέπει να καταλάβουμε τη μηδαμινότητα και το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης και να μην δημιουργούμε μεγαλοιδεατισμό ή μονομανίες στο ”πλήθος”. Αν αντικαταστήσουμε τον όρο άνθρωπος με τον όρο προλετάριος , τότε θα οδηγηθούμε σ’ ένα άλλο δομημένο σύστημα , αντίστοιχο του καπιταλισμού , με νόμους , όρους και ιδεολογία που θα δημιουργήσουν την , εκ των πραγμάτων , μετά-υποδούλωση του ανθρώπου.

Και δεν είναι καθόλου ”ας πούμε ”θεοποίηση” του προλεταριάτου” αλλά είναι καθαρά η ΘΕΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ , ως ύψιστη οικονομική και κοινωνική κατάσταση.

Είναι ανάγκη να καταλάβουμε ότι τα προτάγματα αναρχίας και κομμουνισμού είναι εντελώς διαφορετικά .

Δεν μπορείς να λέγεσαι αναρχικός όταν κουβεντιάζεις για την μετά-κοινωνία με οικονομικούς και τεχνοκρατικούς όρους.

Η όλη σύγχυση πάνω στο θέμα έχει τη ρίζα της , πιστεύω , στο ότι υπάρχουν πολλοί ”σύντροφοι” που θεωρούν την ύπαρξή τους κάτι το ιδιαίτερο και την ανθρώπινη φυλή ως κυρίαρχη και σπουδαία.

Πρώτο μάθημα ζωής για κάθε αναρχικό θα έπρεπε να είναι το ότι δεν είμαστε παρά μια τρίχα απ’ τ’ αρχίδια του σύμπαντος και άρα δε δικαιούμαστε ούτε σ’αυτό , ούτε σ’ οποιοδήποτε σύστημα να θέλουμε να παίξουμε κομβικό ρόλο στην εξέλιξη των πραγμάτων. Μπορούμε να καθορίζουμε ατομικά (και μέχρι ενός σημείου ) τις ζωές μας  , αλλά αποτελεί ύβρη η εμμονή μας να οικονομήσουμε (να θέσουμε όρους – νόμους) στο περιβάλλον και στο σύμπαν που ζούμε.

Στην τρίτη παράγραφο υπάρχει ένα τεράστιο λογικό άλμα . Από που κι ως που προκύπτει ότι  ”θα πρέπει να αποδεχτούμε…”;;;

Αν με ένα αστήριχτο ”πρέπει” φτάσουμε στο σημείο να αποδεχτούμε τη μαρξιστική ανάλυση για το ζήτημα της διαχείρισης των μέσων παραγωγής και οργάνωσης , τότε υποβιβάζουμε την αναρχία σε επίπεδο χαμηλότερο , ακόμα και αυτών των κομμουνιστών.

Για να θεωρεί κάποιος τον εαυτό του κομουνιστή θα πρέπει ν διαβάσει -αποδεχτεί την κομμουνιστική οικονομική θεωρία και την κοινωνιολογία.

Υποβιβάζουμε τη σκέψη και την ιδεολογία της αναρχίας , όταν  λέμε ότι αποδεχόμαστε de facto την κομμουνιστική θεώρηση , όταν αποτελεί ακόμα και για τους ίδιους τους κομμουνιστές προιόν ψαξίματος και ανάλυσης.

Εξάλλου , πολλά έχουν γραφεί ή ειπωθεί για τον τρόπο που θα μπορούσε να λειτουργήσει η αναρχική κοινωνία και θα ήταν προσβλητικό για όλους μας να δεχτούμε άκριτα ένα κομμουνιστικό δάνειο.

Στην τέταρτη παράγραφο διαπιστώνω έναν συντηρητισμό και μια φοβία προς το  ”άγνωστο” , που θεωρώ ότι δεν μπορούν να αγγίξουν έναν αναρχικό.

Συντηρητισμό θεωρώ την άποψη να το παίξουμε εκ του ασφαλούς και να ξεκινήσουμε από την πεπατημένη , δηλαδή από ένα σταθερό σημείο.

Φοβία προς το ”άγνωστο” θεωρώ την άποψη του να ξεκολλήσουμε ή όχι από το πρώτο βήμα που θα κάνουμε και αφού πρώτα ξανασυζητήσουμε το αν χρειάζεται ή όχι .

Τέλος αυτό το ” ΑΝ μπορούμε …” το θεωρώ εκ των προτέρων ηττοπάθεια και αμφιβολία για το αν η αναρχία είναι ο τελικός στόχος – προορισμός ή όχι.

Το ”όμως πιστεύω…” ακυρώνει την πρώτη πρόταση της παραγράφου που αναφέρει ότι δεν θεωρείς καμιά λύση ως μοναδική λύση. Και έρχεσαι με τη δεύτερη πρόταση που ξεκινά με το περιβόητο ”όμως” και δείχνεις τον μοναδικό σίγουρο τρόπο που πιστεύεις ότι θα φτάσουμε στην αναρχία και αυτός ο τρόπος είναι να δεχτούμε ως μόνη λύση τον κομμουνισμό και ύστερα ”αν είναι το ζητούμενο…” να τον ξεπεράσουμε και τέλος βάζεις ακόμα μια προυπόθεση – απαγόρευση με το ” ΑΝ μπορούμε” .

Επειδή ο κομμουνισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια οικονομική θεωρία που υποτίθεται ότι έρχεται να ρυθμίσει το έλλειμμα ισότητας μεταξύ των ανθρώπινων υπάρξεων σε πληροφορώ σύντροφε ότι και αυτό σύστημα είναι και μάλιστα πολύ σκληρό, ισάξιο του καπιταλισμού.

Δεν παλεύω για αλλαγή τρόπου διαχείρισης και αντικατάσταση των άδικων κοινωνικών δομών , αλλά για ανατροπή όλων των ”δεδομένων” που δημιουργήθηκαν από άπληστους , εγωπαθείς χαρακτήρες , που θεώρησαν τον εαυτό τους κυρίαρχο του σύμπαντος και απέθαντους εκμεταλλευτές της ανθρώπινης δυστυχίας .

Στην πέμπτη παράγραφο μιλάς για βαθύ νόημα της μαρξιστικής θεωρίας και για το δίλλημα που ΔΕΝ έχεις για την υπεροχή της απέναντι στο ”όνειρο” της αναρχικής κοινωνίας.

Αυτό μου φανερώνει ότι πιστεύεις στο βαθύ νόημα της μαρξιστικής θεωρίας ενώ τη αναρχική θεώρηση των πραγμάτων τη θεωρείς ένα μακρινό – άπιαστο όνειρο και δεν πολύ- πιστεύεις ότι είναι πραγματοποιήσιμη.

Και μου βγαίνει αβίαστα το ερώτημα : Τι σε κάνει να χρησιμοποιείς τον όρο αναρχικός μετά από αυτό που λες ότι είναι βαθύ και απόλυτο ;

Και το σπουδαιότερο είναι ότι περιορίζεις το αναρχικό ρεύμα σε μερικές εκατοντάδες άτομα.

Αυτό μου δείχνει ότι επιζητάς πλήθος και όχι ποιότητα. Επειδή μπορεί να είμαστε λίγοι και οι κομμουνιστές απείρως περισσότεροι δεν σημαίνει ότι δεν έχει αξία ή διέξοδο ο αγώνας μας.

Το ‘‘δεν οδηγεί πουθενά..’‘ αρκεί από μόνο του να σε κάνει να αφαιρέσεις το αναρχικός πριν το κομμουνιστής και να προσδιορίζεσαι με αυτό που πιστεύεις οτι θα σε οδηγήσει σε έναν καλύτερο κόσμο.

Στην έκτη παράγραφο πέφτεις στη λούμπα της αστικής σκέψης που έχει θεοποιήσει το περιβόητο ”η ιστορία διδάσκει”. Σε πληροφορώ ότι ποτέ η ιστορία δεν δίδαξε γιατί απλούστατα αυτό που εμείς γνωρίζουμε ως ιστορικό συμβάν δεν είναι τίποτα άλλο παρά η οπτική ματιά του συστήματος όπως αυτή μεταφέρεται ως προπαγάνδα. Εξάλλου δεν είναι δυνατόν να διδάσκει τίποτα , κανένα ιστορικό ”γεγονός” γιατί οι συνθήκες και οι άνθρωποι διαφέρουν αν όχι από λεπτό σε λεπτό , σίγουρα από αιώνα σε αιώνα.

Στην έβδομη παράγραφο (ξέρω ότι σίγουρα είναι λεκτικό λάθος της στιγμής ) χαλάστηκα ιδιαίτερα γιατί θεωρείς την γνώμη σου ταπεινή, Οι ταπεινές γνώμες είναι γνώμες καθοδηγούμενες και δεν ταιριάζει καμιά ταπεινοφροσύνη  , ούτε καν της ευγένειας  , σε κάποιον που βλέπει τη σαπίλα των ιδεολογημάτων του συστήματος και έρχεται να προτείνει κάτι ανατρεπτικό.

Στην ουσία όμως της παραγράφου μιλάς για σταδιακή πορεία προς την αναρχία μέσω του κομμουνισμού.  Το σέβομαι αλλά δεν το δέχομαι σε καμιά περίπτωση.

Δεν μπορώ να δεχτώ ότι θα πρέπει να αντικαταστήσουμε ”σιγά-σιγά όλες τις κοινωνικές και πολιτικές αυταπάτες”. Η αναρχία πρεσβεύει την άμεση και βίαιη ρήξη και ανατροπή του ”πολιτισμού” , όπως τον δημιούργησαν και τον επέβαλαν άρρωστα μυαλά.

Δεν μπορώ να δεχτώ να αντικαταστήσουμε ένα σύστημα , με ένα άλλο σύστημα που θα μετριάζει τις αδικίες του παρελθόντος και θα θεωρεί την εργασία π.χ. ως εξαγνισμό της δημιουργικότητας των ανθρώπων.

Στην όγδοη και τελευταία παράγραφο της απάντησης μιλάς για τη ”σημαντική παράμετρο” της άγνοιας του κόσμου για το τι είναι αναρχία.

Εδώ βρίσκω και τη μεγαλύτερη διαφορά μας.

Πιστεύω ότι όλοι (ακόμα και ο σκλάβος 50 γενεών ) έχει μέσα του (παρά την προπαγάνδα του συστήματος) τη φλόγα και τη δίψα για αγνή και άδολη ελευθερία. Η αναρχία δεν είναι για μένα θεωρία αλλά τρόπος και αντίληψη ζωής. Δεν χρειάζεται να κλειδωθούμε σε βιβλιοθήκες ή σε αίθουσες διαλόγου για να εντρυφήσουμε στη σκέψη των θεωρητικών της αναρχίας (γι’ αυτό δεν αναφέρω μέχρι στιγμής κανέναν τους ), αλλά να αφήσουμε τους εαυτούς μας ελεύθερους να καταλάβουν ότι :

– καμιά ιδιαίτερη αξία δεν έχει η ύπαρξή μας και ότι δεν είμαστε κάτι σπουδαιότερο  από οποιοδήποτε ζώο ή πέτρα.

– ερχόμαστε στη ζωή για να περάσουμε καλά και

– η ελευθερία που ευαγγελιζόμαστε δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσο για να κατακτήσουμε την προσωπική ευτυχία.

Αντίθετα εσύ μου μιλάς για στάδια απελευθέρωσης , για οργάνωση και αυτοοργάνωση. Βλέπω , για το πρώτο , τον άμεσο και βαθύ επηρεασμό σου από τη μαρξιστική θεώρηση που θεωρεί το σοσιαλισμό ως ενδιάμεση στάση προς τον κομμουνισμό.

Καταλαβαίνω ότι είσαι της άποψης για βήμα – βήμα πορεία , αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ούτε και να εμπιστευτώ καμιά απ’ τις ενδιάμεσες στάσεις – θεωρίες.

Όσο για το δεύτερο , δηλαδή ”αν λέγεται αναρχία , κομμουνισμός ή λαικό πραξικόπημα” εδώ έχω σοβαρότατες αντιρρήσεις. Δεν μπορούμε να λέμε ότι το πρόταγμα μας είναι συγκεκριμένο αλλά ο στόχος μας νεφελώδης .

Ξέρω που θέλω να πάω και οφείλω να χαράξω το δρόμο μου για να φτάσω εκεί.

Πολύ φοβάμαι ότι δεν έχουμε ξεκαθαρίσει εντελώς μέσα μας που ακριβώς θέλουμε να πάμε και πατάμε σε δυο διαφορετικές βάρκες.

Εγώ βλέπω προς τα που βαδίζουν οι καταπιεστές , οι συστημικοί , οι έμποροι ελπίδων , οι εκμεταλλευτές και οι παραδομένοι και πάω προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.

Μαζί με εμάς υπάρχουν και άλλοι πολλοί που αντιστέκονται και παλεύουν .

Θεωρώ ότι πρέπει πολύ σύντομα να καθίσουμε νηφάλιοι για να κουβεντιάσουμε έτσι ώστε να ακουστούν όλες οι απόψεις και οι θεωρήσεις που έχει ο καθένας από εμάς και να ακολουθήσει ο καθένας το δρόμο του προς την κατεύθυνση που θεωρεί ότι θα μας ελευθερώσει.

Μεθοδεύσεις , ύπουλα παιχνίδια , απόπειρες ποδηγέτησης και κόλπα του παλιού συστήματος θα πρέπει να αποκλειστούν καθώς και οτιδήποτε έχει σχέση με τον συστημικό τρόπο σκέψης.

Πάντα θα θεωρώ σύντροφό μου αυτόν που βρίσκεται στους δρόμους πλάι μου και πολεμάει αυτό που μας καταπιέζει.

Δεν τραβάω κανένα ζόρι να συγκρουστώ με άτομα που θεωρούν ότι ο χώρος τους ανήκει. Δεν διστάζω να κάτσω δίπλα σε οποιονδήποτε είναι ανοιχτός σε διάλογο επιχειρημάτων.

Θεωρώ ότι μπορώ  να χρησιμοποιήσω ότι μέσο μου παρέχει το σύστημα για να μπορέσω να το ανατρέψω.

Θα σε δω στους δρόμους , ελπίζω από την ίδια πλευρά , γιατί αν επικρατήσει σοσιαλισμός – κομμουνισμός , τους αναρχικούς θα εξολοθρεύσουν πρώτα επειδή για όλα τα συστήματα είμαστε η συνείδηση  των ανθρώπων.

Υ.Γ.1 Ο Κροπότκιν είχε πει ότι όλοι οι αναρχικοί είναι κομμουνιστές , ενώ όλοι οι κομμουνιστές δεν είναι αναρχικοί. Εγώ συμπληρώνω ότι ακριβώς αυτοί οι κομμουνιστές που δεν είναι αναρχικοί θα καταλάβουν την εξουσία και θα έχουμε τη διαιώνιση του συστήματος τους.

Υ.Γ.2 Έχω μετρήσει πάνω από 50 προσδιορισμούς μετά τον ορισμό κάποιου ως αναρχικό και δεν με στεναχωρεί καθόλου το θέμα του να εκφράζεται κανείς όπως θέλει. Αυτό που έχω να πω όμως είναι ότι θα ήταν καλό να ζυγίζουμε τις θέσεις μας και να προσδιοριζόμαστε στη  βάση αυτού που πιστεύουμε-εμπιστευόμαστε περισσότερο.

Ούτε ετεροπροσδιορισμός , ούτε αυτοπροσδιορισμός . Εκεί που μας λέει – οδηγεί το μέσα μας.

Υ.Γ.3 Η παθογένεια των ιδεολογιών είναι η οργάνωση , που ξεκινά ως αυτοοργάνωση και στο τέλος καταντά γραφειοκρατία και απόλυτα κάθετη οργάνωση.

Υ.Γ.4 Οι αναρχικοί δεν είναι αριστεροί γιατί και σημειολογικά οι όροι αριστερός – κεντρώος – δεξιός έχουν να κάνουν με τη θέση που κάθονταν οι ”αντιπρόσωποι του λαού” στη βουλή της γαλλικής ”δημοκρατίας”. Ποτέ οι καθαροί αναρχικοί δεν πήραν θέση αντιπροσώπου , γιατί απλούστατα δεν ζήτησαν την ψήφο συνανθρώπων τους για να τους εκπροσωπήσουν.

Συλλογικότητα : ” Ήττα ”

Εμείς είμαστε αναρχικοί.

Εμείς δεν είμαστε ούτε αριστεροί, ούτε κομμουνισταράδες πατριώτες, ούτε κομματόσκυλα, ούτε πολεμάμε πλάι σε εθνικόφρονες και άλλα σκουλήκια. Εμείς είμαστε αναρχικοί.

68 χρόνια από την “αντιφασιστική νίκη των λαών”

Εγώ παιδί του ελληνικού λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του”.

Ο όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά, Ριζοσπάστης.

  Γιατί καμιά σχέση δεν έχουν αυτοί, οι υμνητές των ΕΛΑΣιτών και των ΟΠΛΑτζήδων σταλινικών με την Αναρχία. Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν υπήρξε μια κορυφαία νίκη απέναντι στο φασισμό, αλλά ακόμη ένας πόλεμος της Εξουσίας. Και σε κάθε τέτοιο πόλεμο, οι αναρχικοί συμμετέχουν ως αναρχικοί εξεγερμένοι και όχι ως φαντάροι των εξουσιαστικών μπλοκ.

Σε όσους φαντασιώνονται ακόμη κονσερβοκούτια και εκκαθαρίσεις, απαντούμε ότι τράβηξαν μόνοι τους τη διαχωριστική γραμμή. Για εμάς, αυτή η φαντασιακή σύνδεση των αναρχικών με τον ΕΛΑΣ, το στρατιωτικό βραχίονα του ΚΚΕ, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αγωνιώδης αναζήτηση ενός παρελθόντος, έστω και κίβδυλου, που χρειάζονται κάποιοι για τονώσουν την ψυχολογία τους και να το προτάξουν σαν ετοιματζίδικη λύση στα φαντασιακά του μαζικά υποκείμενα. Για εμάς δεν είστε τίποτα άλλο, παρά μαρξιστικά υποπροϊόντα, σταματήστε να ιδιοποιείστε την Αναρχία και ενωθείτε επιτέλους με το υπόλοιπο κόκκινο κοπάδι. Εμείς δεν είμαστε εγγόνια εθνικοφρόνων κομμουνιστών, ούτε είμαστε διατεθειμένοι να γίνουμε κιμάς στην κρεατομηχανή του Κράτους. Οι “κόκκινοι” ήρωες μπορούν να πλαισιώσουν αν θέλουν την Εξουσία από τα αριστερά. Εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε αναρχικοί μηδενιστές. Θα συνεχίσουμε να προτάσσουμε τη διαρκή αναρχική εξέγερση, την επίθεση στο Κράτος και την Κοινωνία. Εκείνοι μπορούν να συνεχίσουν να υμνούν το Βελουχιώτη, τον ΕΛΑΣ και τη σοσιαλιστική πατρίδα.

Γιατί οι αναρχικοί δεν πολεμούν τους πολέμους του Κράτους, δεν ενώνονται με την πλέμπα σε εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα, δε θυσιάζονται στο βωμό επαναστατικών υποκειμένων και ανώτερων ιδανικών.

Την ίδια ώρα που  ο φασισμός είναι θάνατος του πνεύματος, ο σοσιαλισμός είναι θάνατος της δύναμης. Και η κοινωνία δεν παίρνει θέση, γι’ αυτό ακριβώς είναι τέτοια. Φάντασμα, σώμα μη-σώμα, τίποτα παραπάνω από ένα κοπάδι ανδρεικέλων. Και  περιμένετε από τον κοινωνικό βάλτο συνδρομή… Μα ζητάτε από την κοινωνία να εξεγερθεί εναντίον του ίδιου της του εαυτού ! Εναντίον της ίδιας της της φύσης, εκείνης της βαθιά φασιστικής φύσης.

Από το κείμενο “Μηδενισμός και Οργάνωση” – Πρώτος Χαοτικός Κύκλος” Μηδενιστική Πορεία – τεύχος 1ο

  Μακριά από δίπολα δηλώνουμε ότι ο αναρχικός αντιφασισμός ή θα είναι ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ή δε θα είναι ΤΙΠΟΤΑ. Τα εναπομείναντα σταλινικά κατακάθια που κραδαίνουν ακόμη τα κονσερβοκούτια, ας έχουν τα κεφάλια τους κοντά στους ώμους.

 

 

Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη διάχυση του Αρνητικού

—

αναδημοσίευση από athens.indymedia.org