Αθήνα , κατεχόμενη πόλη.

Το Σάββατο , στις 19 Γενάρη , κατεβήκαμε στην Αθήνα για την αντιρατσιστική – αντιφασιστική συγκέντρωση και πορεία.

Δεν θέλουμε να αναφερθούμε καθόλου στις εντυπώσεις μας από την συγκέντρωση και την πορεία (η δυσπιστία μας σε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες είναι δεδομένη , ΑΛΛΑ θεωρούμε αναγκαία την συμμετοχή μας σε εκδηλώσεις αντίστασης και προστασίας της ανθρώπινης υπόστασης).

Αυτό που μας έκανε εντύπωση , από την τελευταία φορά που ήρθαμε Αθήνα (πριν 3 μήνες) , ήταν η εικόνα κατοχής που αντικρίσαμε από αστυνομικές δυνάμεις.

Και την προηγούμενη φορά , τον Οκτώβρη , είδαμε διμοιρίες των ειδικών δυνάμεων να βρίσκονται σε ορισμένα σημεία.

Προχθές όμως η κατάσταση είχε ξεφύγει πέρα και πάνω από ο,τιδήποτε θα μπορούσαμε να φανταστούμε.

Ξεκινήσαμε από την πλατεία στο σύνταγμα να πάμε ως το μέσο της Ιπποκράτους.

Σε κάθε γωνία , σε κάθε τετράγωνο υπήρχε και από μια ομάδα ειδικών δυνάμεων με πλήρη εξάρτηση (ασπίδα,κράνος,επιγονατίδες, όπλα,όλα).

Μετρήσαμε έντεκα (11) σημεία που βρίσκονταν ομάδες 10-12 ματατζήδων και πέντε (5) κλούβες γεμάτες.

Και όλους αυτούς τους είδαμε σε μια διαδρομή όχι μεγαλύτερη από ενάμιση χιλιόμετρο.

Εμείς εδώ που μένουμε δεν έχουμε καμιά επαφή με τέτοιου είδους καθημερινότητα.

Το πολύ πολύ να δούμε κάποιον τροχαίο να γράφει για υπερβολική ταχύτητα (60 χλμ/ώρα) ή κανα μπάτσο χωρίς καπέλο να κάθεται στο καφενείο και να πίνει μπύρες την ώρα της υπηρεσίας του.

Σε όσες πορείες έγιναν στην κοντινή μεγαλούπολη και συμμετείχαμε , ήρθαμε σε επαφή με ματ , ασφυξιογόνα και κρότου λάμψης, αλλά στο σπίτι μας και στην καθημερινότητά μας ποτέ.

Δεν θέλουμε να επεκταθούμε στη σημειολογία ή στην κοινωνιολογική και ψυχολογική ανάλυση της κατάστασης να ζεις και να μένεις  σε έναν τόπο όπου συναντάς ένοπλους βγαίνοντας απ’την πόρτα του σπιτιού σου.

Θέλουμε όμως να ρωτήσουμε όσους από εσάς ζείτε στην πρωτεύουσα :

-Πως παραδοθήκατε έτσι και επιτρέψατε να σας τρομάζουν τόσο βάναυσα οι πολιτικοί που ψηφίζετε και η αστυνομία που πληρώνετε;

-Πώς μπορείτε να βαδίζετε , να ζείτε και να δουλεύετε ανάμεσα σε ένοπλους;

-Πως επιτρέπετε στα παιδιά σας να βγουν από το σπίτι και να πάνε σχολείο , φροντιστήριο ή βόλτα ;

-Πως επιτρέπετε στο εαυτό σας να γίνεστε κάθε ώρα και στιγμή της μέρας έρμαια στις διαθέσεις 25άρηδων ματατζήδων που λειτουργούν με την λογική των συμμοριών;

-Πως δέχεστε να ζείτε σε μια κατεχόμενη πόλη;

Υ.Γ.1) Εμείς φύγαμε μακριά από τον τρόπο ζωής των πόλεων , γιατί τον θεωρούμε αντίθετο με τον φυσιολογικό τρόπο ζωής των ανθρώπων.

Σκεφτόμαστε σοβαρά να ξαναγυρίσουμε στην πόλη , και ειδικά στην Αθήνα , αποκλειστικά για να αντισταθούμε στις δυνάμεις κατοχής.

Υ.Γ.2) Μπορεί να μας ”χάλασε” η αστυνομοκρατία , αλλά μας ”έφτιαξε” η παρέα απίστευτων τύπων! 😀

Υ.Γ.3) Ένας απλός τρόπος αντίδρασης στην παρουσία ματατζήδων έξω απ’τις πόρτες σας είναι να ποτίζετε τα λουλούδια της βεράντας και αυτούς μαζί , να τινάζετε τραπεζομάντιλα στο δρόμο , να ρίχνετε τις γόπες από τις βεράντες και άλλες πολλές καθημερινές κινήσεις!!!

Good evening…We No Who U R

Τώρα πρωτοκυκλοφόρησε και το αφιερώνω στο μωράκι μου , στην Αντωνίτσα μου!

Αναρχία εναντίον Αναρχισμού

το βρήκα και το πήρα από το : http://anarchypress.wordpress.com

[Το κείμενο αυτό αποτελεί την εισαγωγή ενός άρθρου, το οποίο προέρχεται από το αναρχικό περιοδικό Green Anarchy. Πολύ σύντομα θα μας δοθεί η δυνατότητα να παρουσιάσουμε μία πιο αναλυτική τοποθέτηση σε σχέση με το θέμα που πραγματεύεται το άρθρο.]

Μια ειδοποιός διαφορά για την οποία αισθανόμαστε ότι είναι σημαντικό να γίνει αναφορά είναι η διάκριση ανάμεσα στην «αναρχία» και τον «αναρχισμό».

Μερικοί θα το θεωρήσουν ως ασήμαντο ή απλή σημειολογία, αλλά για τους περισσότερους μετα-αριστερούς και αντι-πολιτισμικούς αναρχικούς, αυτή η διαφοροποίηση είναι σημαντική.

Ενώ ο αναρχισμός μπορεί να λειτουργήσει σαν ένα σημαντικό ιστορικό σημείο αναφοράς, από το οποίο μπορεί να αντληθεί έμπνευση και μαθήματα, εν τούτοις έχει γίνει αρκετά συστηματικός, φιξαρισμένος και ιδεολογικός… όλα όσα δεν είναι η αναρχία.

Ομολογουμένως, αυτό έχει λιγότερο να κάνει με την κοινωνική/πολιτική/φιλοσοφική προέλευση του αναρχισμού, και περισσότερο με αυτούς που προσδιορίζονται ως αναρχικοί. Χωρίς αμφιβολία, πολλοί από τη δικιά μας γενιά αναρχικών θα ήταν απογοητευμένοι από αυτή την τάση να στερεοποιηθεί αυτό που θα έπρεπε πάντα να είναι σε ροή/κίνηση. Οι πρώιμοι αυτο-προσδιοριζόμενοι αναρχικοί (Προυντόν, Μπακούνιν, Μπέρκμαν, Γκόλντμαν, Μαλατέστα κ.ά.) ανταποκρίνονταν στο δικό τους συγκεκριμένο περιεχόμενο, με τα δικά τους συγκεκριμένα κίνητρα και επιθυμίες. Πολύ συχνά, οι σύγχρονοι αναρχικοί βλέπουν αυτά τα άτομα να αντιπροσωπεύουν τα σύνορα της αναρχίας, και να δημιουργούν μια συμπεριφορά Τ.Θ.Ε.Ο.Μ. (Τι Θα Έκανε ο Μπακούνιν –η πιο σωστά– Θα Σκεφτόταν) προς την αναρχία, που είναι τραγική και δυναμικά επικίνδυνη. Σήμερα, κάποιοι απ’ αυτούς που προσδιορίζονται ως «κλασσικοί» αναρχικοί αρνούνται να δεχτούν κάθε προσπάθεια σε προηγούμενη αχαρτογράφητη περιοχή μέσα στον αναρχισμό (π.χ. Ατομικισμός, Νιχιλισμός κτλ.). Αυτοί οι άκαμπτοι, δογματικοί, και εξαιρετικά μη-δημιουργικοί αναρχικοί έχουν φτάσει στο σημείο ώστε να δηλώνουν ότι ο αναρχισμός είναι μια πολύ συγκεκριμένη κοινωνική και οικονομική μεθοδολογία για την οργάνωση της εργατικής τάξης. Αυτό προφανώς είναι εξαιρετικά παράδοξο, αλλά τέτοιες τάσεις μπορούν να ιδωθούν στις ιδέες και τα πρότζεκτ πολλών σύγχρονων αναρχο-αριστεριστών (αναρχο-συνδικαλιστές, αναρχο-κομμουνιστές, πλατφορμιστές, ομοσπονδιστές).

Ο «αναρχισμός», όπως εμφανίζεται σήμερα, είναι μια ακρο-αριστερή ιδεολογία, την οποία πρέπει να ξεπεράσουμε. Σε αντίθεση, η «αναρχία» είναι μη δομημένη, ρευστή, οργανική εμπειρία που αγκαλιάζει πολύμορφες όψεις της απελευθέρωσης, τόσο προσωπικές όσο και συλλογικές, και πάντα ανοιχτή. Ως αναρχικοί, δεν ενδιαφερόμαστε για το σχηματισμό ενός νέου πλαισίου ή δομής, μέσα ή κάτω απ’ την οποία θα ζούσαμε, όσο «ευχάριστη» ή «ηθική» κι αν ισχυρίζεται ότι είναι.

Οι αναρχικοί δεν μπορούν να παρέχουν έναν άλλο κόσμο για άλλους, αλλά μπορούμε να θέσουμε ερωτήματα και ιδέες, να προσπαθήσουμε να καταστρέψουμε κάθε κυριαρχία και ό,τι παρεμβάλλεται στις ζωές μας και στα όνειρά μας και να ζήσουμε άμεσα, συνδεδεμένοι με τις ανάγκες μας.

(Δημοσιεύθηκε στο Green Anarchy, Back to Basics #4, καλοκαίρι 2005)

Μετάφραση: Αναρχικός Πυρήνας ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Από τη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ φ. 92, Μάρτιος 2010

ΣΚΑΝΔΑΛΟ!Αναρχικοί έγραψαν στο βιβλίο θρησκευτικων γ λυκείου!

Όταν το σύστημα βρίσκεται στο στάδιο της μετεξέλιξης τότε μπορούμε να δούμε καθαρά τα τρωτά σημεία της προηγούμενης κατάστασης , πριν προλάβουν να διορθώσουν αυτά που δεν θέλουν να φανούν στο επόμενο στάδιο που ετοιμάζουν.

Το έχει πει και ο Όργουελ στο ”1984” πως η ιστορία , η φιλοσοφία και η εκπαίδευση αλλάζουν μαζί με τις αλλαγές του συστήματος.

Αυτός που μέχρι χτες ήταν φίλος , σήμερα είναι εχθρός , αυτό που πιστεύαμε χτες ,σήμερα είναι απαγορευμένο , οι λέξεις που επιτρεπόταν άλλοτε , σήμερα απαγορεύονται.

Μέχρι σήμερα το σύστημα μπορούσε να εμφανίζεται ότι προασπίζεται την ιδέα του ανθρωπισμού και μάθαινε μέσω της εκπαίδευσης του στα νεαρά μέλη του να είναι ανθρωπιστές ιδεολόγοι. Βέβαια αυτό γινόταν μόνο σε θεωρητικό επίπεδο (η υποκρισία περίσσευε). Τα παιδιά μαθαίνανε να είναι ευαίσθητα σε θέματα δικαιωμάτων και να αντιδρούν απέναντι στις αδικίες και ταυτόχρονα οι γνώσεις τους αυτές , ήταν γνωστό , ότι δεν είχαν καμιά σχέση με την κατάσταση που θα αντιμετώπιζαν στην κοινωνία.

Τώρα που το σύστημα γίνεται στυγνό και φανερώνει το πραγματικό του πρόσωπο και που δεν έχει προλάβει να αλλάξει το εκπαιδευτικό υλικό , είναι ευκαιρία να το αποδομήσουμε και να δείξουμε την υποκρισία της προηγούμενης κατάστασης πριν προλάβει να οργανωθεί πλήρως αλλάζοντας το εκπαιδευτικό υλικό.

Διαβάστε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο της γ λυκείου των θρησκευτικών για να καταλάβετε ότι μέχρι τώρα αυτά που μας μάθαιναν ήταν μόνο θεωρητικές μπούρδες και δεν είχαν καμιά σχέση με αυτά που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινή ζωή:

[δ. Στην καθημερινή ζωή ο Χριστιανός καλείται να υπερασπιστεί την
ελευθερία ως βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου σε κάθε επίπεδο:
προσωπικό, κοινωνικό, πολιτικό. Αυτό μπορεί να τον φέρει αναπόφευ-
κτα σε σύγκρουση με τυραννικά καθεστώτα. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο
Χριστιανός έχει καθήκον απειθαρχίας, βάσει της ρήσης των αποστόλων
προς τους διώκτες τους: (πιο
πολύ πρέπει να υπακούμε στο Θεό παρά στους ανθρώπους) (Πράξ. 5:
29). Ήδη στα χρόνια των διωγμών οι Χριστιανοί αρνήθηκαν να αναγνω-
ρίσουν την κρατική εξουσία, τον Καίσαρα, ως Κύριό τους. Ο μόνος
πραγματικός Κύριος που δέχονταν οι μάρτυρες είναι ο Χριστός, και γι’
αυτό ακούμε αυτή τη μαρτυρία και σήμερα στη θεία Λειτουργία: “Εις
Άγιος, εϊς Κύριος, Ίησοϋς Χριστός” (ένας είναι ο πραγματικά Άγιος και
πραγματικά Κύριος, ο Ιησούς Χριστός). Στη συνέχεια, στο διάβα των αι-
ώνων, πολλές φορές Χριστιανοί λησμόνησαν αυτό το ήθος και συμμάχησαν

 με αυταρχικά καθεστώτα ή επαναπαύτηκαν στη φιλική προς αυτούς 

κρατική εξουσία. Με κριτήριο την πίστη της Εκκλησίας και την πράξη
των Πατέρων της, τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να καταδικαστούν απερί-
φραστα ως απαράδεκτες φαλκιδεύσεις του Χριστιανισμού. Σε κάθε περί-
πτωση, ο Χριστιανός δυσπιστεί προς κάθε είδους μετατροπή των ανθρώ-
πινων σχέσεων από σχέσεις αγάπης σε σχέσεις εξουσίας (είτε μεταξύ φί-
λων, είτε μέσα στην οικογένεια, είτε στην πολιτεία). Η εξουσία δε δίνει
προτεραιότητα στην καρδιά τού απέναντι ανθρώπου, αλλά στη συμμόρ-

φωσή του. Ακόμα και για τις κρατικές εξουσίες που είναι αναγκαίες για
τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης, η Εκκλησία επιμένει ότι πρέπει να
λειτουργούν ως διακονία του ανθρώπου κι όχι ως καταδυνάστευσή του.]

(σελ 45-46-47 μάθημα 5)

όλο το βιβλίο εδώ

Αυτή είναι η αστική εκπαίδευση που δίνουμε στα παιδιά μας και αυτό είναι το αστικό υπουργείο παιδείας και θρησκευμάτων που πληρώνουμε με τους φόρους μας.

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ!

Αφιερωμένο στους χριστιανούς.

Good morning…kioumprik!