Με αφορμή το κείμενο που αναρτήθηκε στο http://mavrhlista.wordpress.com με τίτλο :
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ;
ξεκινήσαμε ένα διάλογο μέσα από τα σχόλια , τα οποία μπορείτε να δείτε παρακάτω. Η απάντησή μου αφορά τη δεύτερη απάντηση που μου δόθηκε από το blog και σε καμιά περίπτωση το κυρίως άρθρο.
Σκοπός και επιδίωξή μου είναι να συνεχιστεί ο διάλογος έτσι ώστε να μπορέσουμε με επιχειρήματα , όχι να καταδείξουμε την ανωτερότητα της μιας ή της άλλης θεώρησης των πραγμάτων , αλλά για να έρθουμε πιο κοντά.
Δεν είναι προσωπική επίθεση εναντίον των απόψεων αλλά συμβολή στο διάλογο.
03/05/2013 στις 19:45
η οργάνωση γεννά αρχηγούς,οπότε χαιρετήστε την αναρχία κ μιλήστε για κάτι εντελώς άλλο.
-
ANΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ Λέει:
03/05/2013 στις 23:42Δέν νομίζω πως αυτό που λέτε είναι απόλυτο.Άλλωστε κατα την άποψή μου πιστεύω πως σε κάθε κινηματικό χώρο ή έστω οργάνωση θα υπάρχουν και κάποια πρόσωπα τα οποία θα ξεχωρίζουν ώς προσωπικότητες ή ώς προς την προσφορά τους.
Αυτό δέν είναι απαραίτητα αρνητικό,με την προυπόθεση να αναγνωρίζεται εξίσου ισάξια η προσωπικότητα και η προσφορά των υπόλοιπων ισότιμων μελών του οποιουδήποτε χώρου ή κινήματος.Απάντηση-
metaretriever2 Λέει:
04/05/2013 στις 16:59Απορώ αν θα υπάρξει κάποιος που δε θα καταχραστεί τη θέση που θα του δοθεί θεσμικά.Θεωρώ ότι το νόημα της αναρχίας είναι το ξεπέρασμα των οργανωτικών δομών,που έχουμε γνωρίσει και η αντικατάστασή τους με τον λόγο(με κάθε του έννοια),χωρίς θεσμοποιήσεις και συνεννοήσεις εκ των προτέρων.Πιστεύω ότι όλα πρέπει να ξαναγραφούν από την αρχή σε σβησμένο πίνακα και όχι να χρησιμοποιήσουμε κατάλοιπα της φεουδαρχικής-καπιταλιστικής-νεοφιλελεύθερης εμπειρίας μας ως ανθρωπότητα(και ο κομμουνισμός είναι ένα από αυτά).Γι’αυτό με ψιλοχαλάει ο όρος αναρχοκομμουνισμός,χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχω φίλους και γνωστούς που τον θεωρούν ως ΤΗ λύση.
-
ANΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ Λέει:
04/05/2013 στις 17:42Θα ήταν ευχής έργο άν μπορούσαμε να διαγράψουμε μονομιάς όλες εκείνες τις βάσεις που στηρίχθηκε ο άνθρωπος και να αναδημιουργήσουμε την κοινωνία μας απο την αρχή με διαφορετικούς όρους.
Σίγουρα τότε θα μας ήταν πολύ εύκολο να οργανωθούμε διαφορετικά.
Κατα την γνώμη μου ο κομμουνισμός έρχεται να αμβλύνει την σχέση του ανθρώπου με την ύλη και την διαχείρισή της.Ξεκινώντας απο αυτό το σημείο θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές.Καθώς ό,τι αφορά εμάς,τον οποιοδήποτε δηλαδή που θέλει το ξεπέρασμα ή την κατάργηση των τωρινών δομών της κοινωνίας θα πρέπει να έχουμε κατα νού και το υπόλοιπο της κοινωνίας και εκεί ακριβώς στόχευε και στοχεύει η όλη θεωρία του κομμουνισμού.Εξ’ου και η ας πούμε “θεοποίηση”του προλεταριάτου.
Ασχέτως άν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την μαρξιστική θεώρηση του κομμουνισμού,θα πρέπει να αποδεχθούμε την ανάλυσή του ώς προς το ζήτημα της διαχείρισης των μέσων παραγωγής,ή το ζήτημα της οργάνωσης για ένα ενιαίο μέτωπο που θα μπορέσει να αντισταθεί σε όλο αυτό που βιώνουμε απο τότε που γεννηθήκαμε.
Εγώ προσωπικά,δέν θεωρώ καμμία λύση ώς την απόλυτη λύση.Όμως πιστεύω πως θα πρέπει να ξεκινήσουμε απο ένα σταθερό σημείο και ύστερα άν το ζητούμενο είναι να ξεπεραστεί και αυτό,να το ξεπεράσουμε.ΆΝ μπορούμε.
Το να καθίσω να αναλύσω το βαθύ νόημα της Μαρξιστικής θεωρίας ή αντίστοιχα να ονειρεύομαι την αναρχική κοινωνία όπως θα την ήθελα εγώ και μερικές εκατοντάδες ακόμη,νομίζω πως δέν οδηγεί πουθενά.
Αντιθέτως πιστεύω,πως πλέον έχουμε μάθει απο τα λάθη του παρελθόντος,όχι σαν κομμουνιστές ή αναρχικοί(που είμαστε),αλλά ώς άνθρωποι αποφασισμένοι και στρατευμένοι στο να γκρεμίσουμε αυτό τον κόσμο και στα ερείπιά του να χτίσουμε έναν άλλον.
Κατα την ταπεινή μου γνώμη πάντα,μπορούμε να ξεκινήσουμε απο τον κομμουνισμό και να πορευτούμε προς την αναρχία,αποδομώντας σιγά σιγά όλες τις κοινωνικές και πολιτικές αυταπάτες στις οποίες έχουμε βαλτώσει.
Άς μήν ξεχνάμε πως ο περισσότερος κόσμος δέν έχει ιδέα για τί πράγμα μιλάμε και μάλλον δέν πολυενδιαφέρεται.Είναι μιά σημαντική παράμετρος αυτή.Οπότε ας ξεκινήσουμε εμείς και στην πορεία το συνδιαμορφώνουμε.Απο το σημείο μηδέν που είμαστε τώρα,δέν μπορούμε να βρεθούμε στο 8 ή στο 10.
Το θέμα όμως είναι να ξεκινήσουμε.Και γι’αυτό απαιτείται αυτο-οργάνωση απο τα κάτω και ενότητα ανάμεσα στις δυνάμεις εκείνες που θα δράσουν ανελέητα και χωρίς σκοπιμότητες.Τώρα άν αυτό θα λέγεται αναρχία,κομμουνισμός ή λαϊκό πραξικόπημα ουδόλως προσωπικά με απασχολεί.Ξέρουμε πολύ καλά τί πρέπει να κάνουμε και ξέρουμε πως έχουμε δίκιο.
-
Με αφορμή το κείμενο του ΑΝΩΝΥΜΟς κ ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ ”Τι είναι αναρχικός κομμουνισμός;” έγραψα ένα σχόλιο και ανοίξαμε ένα διάλογο (στα σχόλια) με τον διαχειριστή του blog.
Από την αρχή της δεύτερης απάντησης οι ΑΝΩΝΥΜΟΣ κ ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ δηλώνουν την επιφύλαξή τους (με τη φράση ”θα ήταν ευχής έργο…”) στη δυνατότητα που έχουμε να αλλάξουμε τα πάντα. Θεωρώ ότι η αβεβαιότητα , στην ιδεολογία και το σκοπό μας , καθιστά τη θέση μας αδύναμη και προβληματική ως προς την πραγματοποίησή της.
Μ’ άλλα λόγια , δεν μπορεί να αποτελεί η προοπτική της δημιουργίας μιας νέας κοινωνίας προιόν ευχολογίου και αμφιβολιών , το εν και κατά πόσο θα μπορούσαμε να διαγράψουμε τις καταβολές της προηγούμενης κατάστασης.
Στη δεύτερη παράγραφο (”κατά τη γνώμη μου…”) μιλά για άμβλυνση της σχέσης του ανθρώπου με την ύλη και τη διαχείρισή της .
Όποιος αισθάνεται αναρχικός αυτό το θέμα το έχει λύσει. Η σχέση και η διαχείριση της ύλης είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να μπει σε καλούπια και δόγματα αλλά είναι καθορισμένη από την ύπαρξη του ανθρώπου. Ως υλικός ο άνθρωπος μπορεί να διαχειριστεί και την υπόσταση και το περιβάλλον και τη σχέση του με τον κόσμο με πολύ μεγαλύτερη ευκολία από ότι φαντάζονται οι φιλόσοφοι και οι καθοδηγητές του ανθρώπινου μυαλού τόσα χρόνια. Το ένστικτο μπορεί να μας οδηγήσει σε πολύ πιο σίγουρους δρόμους απ’ ότι οι ”λογικές ” ή ” λογικοφανείς” θεωρίες. Η σχέση μας με την ύλη είναι καθορισμένη ”εκ φύσεως”.
Η φράση ”θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές” μου δημιουργεί έναν ισχυρό ενδοιασμό και η απάντησή μου είναι ότι , αν είναι να είμαστε ρεαλιστές , τότε ας μείνουμε στο υπάρχον σύστημα ( τόσο κυνικά ).
Ο όρος ρεαλισμός (real) έχει να κάνει με την πραγματικότητα , όπως την αντιλαμβάνεται το σημερινό ισχύον σύστημα. Σε καμιά περίπτωση δε θα σκεφτώ ή δράσω ρεαλιστικά γιατί τότε πέφτω στην παγίδα , οι ολικές αλλαγές που επιθυμώ να επιφέρω , να μην είναι τίποτα άλλο παρά μια μικρή διόρθωση του ισχύοντος συστήματος.
Περιττό να σου πω πως θέλω και το ξεπέρασμα και την κατάργηση των τωρινών δομών , χωρίς όμως να δίνω το βάρος , που δίνεις εσύ , στο ”υπόλοιπο της κοινωνίας”.
Το σύστημα έχει κατορθώσει πολύ εύκολα να δημιουργήσει στους ανθρώπους την εντύπωση πως τα πράγματα πάντα έτσι ήταν και ποτέ δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν μ’ άλλον τρόπο. Η πλειοψηφία το δέχτηκε αυτό άκριτα και εξ ορισμού με αποτέλεσμα να μην μπορώ να τη θεωρώ σύμμαχό μου στην προσπάθειά για αλλαγή του κόσμου. Εμείς δηλαδή , είμαστε ακριβώς αντίθετα από τον όρο ”θεοποίηση του προλεταριάτου”.
Σε καμιά περίπτωση δε θα φανταζόμουν ένα νέο κόσμο που να αντικαθιστούσε τα fanum και τις προκαταλήψεις του παλιού κόσμου με καινούρια. Ούτε θεοποιήσεις , ούτε δικτατορίες , ούτε και δημοκρατίες. Αταξικός κόσμος , χωρίς καθόλου ”αξίες” , ”παραδόσεις” και ”θεσμούς” όπως τους γνωρίσαμε και μας επιβλήθηκαν ως τώρα. Η θέση μας είναι ότι πρέπει να καταλάβουμε τη μηδαμινότητα και το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης και να μην δημιουργούμε μεγαλοιδεατισμό ή μονομανίες στο ”πλήθος”. Αν αντικαταστήσουμε τον όρο άνθρωπος με τον όρο προλετάριος , τότε θα οδηγηθούμε σ’ ένα άλλο δομημένο σύστημα , αντίστοιχο του καπιταλισμού , με νόμους , όρους και ιδεολογία που θα δημιουργήσουν την , εκ των πραγμάτων , μετά-υποδούλωση του ανθρώπου.
Και δεν είναι καθόλου ”ας πούμε ”θεοποίηση” του προλεταριάτου” αλλά είναι καθαρά η ΘΕΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ , ως ύψιστη οικονομική και κοινωνική κατάσταση.
Είναι ανάγκη να καταλάβουμε ότι τα προτάγματα αναρχίας και κομμουνισμού είναι εντελώς διαφορετικά .
Δεν μπορείς να λέγεσαι αναρχικός όταν κουβεντιάζεις για την μετά-κοινωνία με οικονομικούς και τεχνοκρατικούς όρους.
Η όλη σύγχυση πάνω στο θέμα έχει τη ρίζα της , πιστεύω , στο ότι υπάρχουν πολλοί ”σύντροφοι” που θεωρούν την ύπαρξή τους κάτι το ιδιαίτερο και την ανθρώπινη φυλή ως κυρίαρχη και σπουδαία.
Πρώτο μάθημα ζωής για κάθε αναρχικό θα έπρεπε να είναι το ότι δεν είμαστε παρά μια τρίχα απ’ τ’ αρχίδια του σύμπαντος και άρα δε δικαιούμαστε ούτε σ’αυτό , ούτε σ’ οποιοδήποτε σύστημα να θέλουμε να παίξουμε κομβικό ρόλο στην εξέλιξη των πραγμάτων. Μπορούμε να καθορίζουμε ατομικά (και μέχρι ενός σημείου ) τις ζωές μας , αλλά αποτελεί ύβρη η εμμονή μας να οικονομήσουμε (να θέσουμε όρους – νόμους) στο περιβάλλον και στο σύμπαν που ζούμε.
Στην τρίτη παράγραφο υπάρχει ένα τεράστιο λογικό άλμα . Από που κι ως που προκύπτει ότι ”θα πρέπει να αποδεχτούμε…”;;;
Αν με ένα αστήριχτο ”πρέπει” φτάσουμε στο σημείο να αποδεχτούμε τη μαρξιστική ανάλυση για το ζήτημα της διαχείρισης των μέσων παραγωγής και οργάνωσης , τότε υποβιβάζουμε την αναρχία σε επίπεδο χαμηλότερο , ακόμα και αυτών των κομμουνιστών.
Για να θεωρεί κάποιος τον εαυτό του κομουνιστή θα πρέπει ν διαβάσει -αποδεχτεί την κομμουνιστική οικονομική θεωρία και την κοινωνιολογία.
Υποβιβάζουμε τη σκέψη και την ιδεολογία της αναρχίας , όταν λέμε ότι αποδεχόμαστε de facto την κομμουνιστική θεώρηση , όταν αποτελεί ακόμα και για τους ίδιους τους κομμουνιστές προιόν ψαξίματος και ανάλυσης.
Εξάλλου , πολλά έχουν γραφεί ή ειπωθεί για τον τρόπο που θα μπορούσε να λειτουργήσει η αναρχική κοινωνία και θα ήταν προσβλητικό για όλους μας να δεχτούμε άκριτα ένα κομμουνιστικό δάνειο.
Στην τέταρτη παράγραφο διαπιστώνω έναν συντηρητισμό και μια φοβία προς το ”άγνωστο” , που θεωρώ ότι δεν μπορούν να αγγίξουν έναν αναρχικό.
Συντηρητισμό θεωρώ την άποψη να το παίξουμε εκ του ασφαλούς και να ξεκινήσουμε από την πεπατημένη , δηλαδή από ένα σταθερό σημείο.
Φοβία προς το ”άγνωστο” θεωρώ την άποψη του να ξεκολλήσουμε ή όχι από το πρώτο βήμα που θα κάνουμε και αφού πρώτα ξανασυζητήσουμε το αν χρειάζεται ή όχι .
Τέλος αυτό το ” ΑΝ μπορούμε …” το θεωρώ εκ των προτέρων ηττοπάθεια και αμφιβολία για το αν η αναρχία είναι ο τελικός στόχος – προορισμός ή όχι.
Το ”όμως πιστεύω…” ακυρώνει την πρώτη πρόταση της παραγράφου που αναφέρει ότι δεν θεωρείς καμιά λύση ως μοναδική λύση. Και έρχεσαι με τη δεύτερη πρόταση που ξεκινά με το περιβόητο ”όμως” και δείχνεις τον μοναδικό σίγουρο τρόπο που πιστεύεις ότι θα φτάσουμε στην αναρχία και αυτός ο τρόπος είναι να δεχτούμε ως μόνη λύση τον κομμουνισμό και ύστερα ”αν είναι το ζητούμενο…” να τον ξεπεράσουμε και τέλος βάζεις ακόμα μια προυπόθεση – απαγόρευση με το ” ΑΝ μπορούμε” .
Επειδή ο κομμουνισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια οικονομική θεωρία που υποτίθεται ότι έρχεται να ρυθμίσει το έλλειμμα ισότητας μεταξύ των ανθρώπινων υπάρξεων σε πληροφορώ σύντροφε ότι και αυτό σύστημα είναι και μάλιστα πολύ σκληρό, ισάξιο του καπιταλισμού.
Δεν παλεύω για αλλαγή τρόπου διαχείρισης και αντικατάσταση των άδικων κοινωνικών δομών , αλλά για ανατροπή όλων των ”δεδομένων” που δημιουργήθηκαν από άπληστους , εγωπαθείς χαρακτήρες , που θεώρησαν τον εαυτό τους κυρίαρχο του σύμπαντος και απέθαντους εκμεταλλευτές της ανθρώπινης δυστυχίας .
Στην πέμπτη παράγραφο μιλάς για βαθύ νόημα της μαρξιστικής θεωρίας και για το δίλλημα που ΔΕΝ έχεις για την υπεροχή της απέναντι στο ”όνειρο” της αναρχικής κοινωνίας.
Αυτό μου φανερώνει ότι πιστεύεις στο βαθύ νόημα της μαρξιστικής θεωρίας ενώ τη αναρχική θεώρηση των πραγμάτων τη θεωρείς ένα μακρινό – άπιαστο όνειρο και δεν πολύ- πιστεύεις ότι είναι πραγματοποιήσιμη.
Και μου βγαίνει αβίαστα το ερώτημα : Τι σε κάνει να χρησιμοποιείς τον όρο αναρχικός μετά από αυτό που λες ότι είναι βαθύ και απόλυτο ;
Και το σπουδαιότερο είναι ότι περιορίζεις το αναρχικό ρεύμα σε μερικές εκατοντάδες άτομα.
Αυτό μου δείχνει ότι επιζητάς πλήθος και όχι ποιότητα. Επειδή μπορεί να είμαστε λίγοι και οι κομμουνιστές απείρως περισσότεροι δεν σημαίνει ότι δεν έχει αξία ή διέξοδο ο αγώνας μας.
Το ‘‘δεν οδηγεί πουθενά..’‘ αρκεί από μόνο του να σε κάνει να αφαιρέσεις το αναρχικός πριν το κομμουνιστής και να προσδιορίζεσαι με αυτό που πιστεύεις οτι θα σε οδηγήσει σε έναν καλύτερο κόσμο.
Στην έκτη παράγραφο πέφτεις στη λούμπα της αστικής σκέψης που έχει θεοποιήσει το περιβόητο ”η ιστορία διδάσκει”. Σε πληροφορώ ότι ποτέ η ιστορία δεν δίδαξε γιατί απλούστατα αυτό που εμείς γνωρίζουμε ως ιστορικό συμβάν δεν είναι τίποτα άλλο παρά η οπτική ματιά του συστήματος όπως αυτή μεταφέρεται ως προπαγάνδα. Εξάλλου δεν είναι δυνατόν να διδάσκει τίποτα , κανένα ιστορικό ”γεγονός” γιατί οι συνθήκες και οι άνθρωποι διαφέρουν αν όχι από λεπτό σε λεπτό , σίγουρα από αιώνα σε αιώνα.
Στην έβδομη παράγραφο (ξέρω ότι σίγουρα είναι λεκτικό λάθος της στιγμής ) χαλάστηκα ιδιαίτερα γιατί θεωρείς την γνώμη σου ταπεινή, Οι ταπεινές γνώμες είναι γνώμες καθοδηγούμενες και δεν ταιριάζει καμιά ταπεινοφροσύνη , ούτε καν της ευγένειας , σε κάποιον που βλέπει τη σαπίλα των ιδεολογημάτων του συστήματος και έρχεται να προτείνει κάτι ανατρεπτικό.
Στην ουσία όμως της παραγράφου μιλάς για σταδιακή πορεία προς την αναρχία μέσω του κομμουνισμού. Το σέβομαι αλλά δεν το δέχομαι σε καμιά περίπτωση.
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι θα πρέπει να αντικαταστήσουμε ”σιγά-σιγά όλες τις κοινωνικές και πολιτικές αυταπάτες”. Η αναρχία πρεσβεύει την άμεση και βίαιη ρήξη και ανατροπή του ”πολιτισμού” , όπως τον δημιούργησαν και τον επέβαλαν άρρωστα μυαλά.
Δεν μπορώ να δεχτώ να αντικαταστήσουμε ένα σύστημα , με ένα άλλο σύστημα που θα μετριάζει τις αδικίες του παρελθόντος και θα θεωρεί την εργασία π.χ. ως εξαγνισμό της δημιουργικότητας των ανθρώπων.
Στην όγδοη και τελευταία παράγραφο της απάντησης μιλάς για τη ”σημαντική παράμετρο” της άγνοιας του κόσμου για το τι είναι αναρχία.
Εδώ βρίσκω και τη μεγαλύτερη διαφορά μας.
Πιστεύω ότι όλοι (ακόμα και ο σκλάβος 50 γενεών ) έχει μέσα του (παρά την προπαγάνδα του συστήματος) τη φλόγα και τη δίψα για αγνή και άδολη ελευθερία. Η αναρχία δεν είναι για μένα θεωρία αλλά τρόπος και αντίληψη ζωής. Δεν χρειάζεται να κλειδωθούμε σε βιβλιοθήκες ή σε αίθουσες διαλόγου για να εντρυφήσουμε στη σκέψη των θεωρητικών της αναρχίας (γι’ αυτό δεν αναφέρω μέχρι στιγμής κανέναν τους ), αλλά να αφήσουμε τους εαυτούς μας ελεύθερους να καταλάβουν ότι :
– καμιά ιδιαίτερη αξία δεν έχει η ύπαρξή μας και ότι δεν είμαστε κάτι σπουδαιότερο από οποιοδήποτε ζώο ή πέτρα.
– ερχόμαστε στη ζωή για να περάσουμε καλά και
– η ελευθερία που ευαγγελιζόμαστε δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσο για να κατακτήσουμε την προσωπική ευτυχία.
Αντίθετα εσύ μου μιλάς για στάδια απελευθέρωσης , για οργάνωση και αυτοοργάνωση. Βλέπω , για το πρώτο , τον άμεσο και βαθύ επηρεασμό σου από τη μαρξιστική θεώρηση που θεωρεί το σοσιαλισμό ως ενδιάμεση στάση προς τον κομμουνισμό.
Καταλαβαίνω ότι είσαι της άποψης για βήμα – βήμα πορεία , αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ούτε και να εμπιστευτώ καμιά απ’ τις ενδιάμεσες στάσεις – θεωρίες.
Όσο για το δεύτερο , δηλαδή ”αν λέγεται αναρχία , κομμουνισμός ή λαικό πραξικόπημα” εδώ έχω σοβαρότατες αντιρρήσεις. Δεν μπορούμε να λέμε ότι το πρόταγμα μας είναι συγκεκριμένο αλλά ο στόχος μας νεφελώδης .
Ξέρω που θέλω να πάω και οφείλω να χαράξω το δρόμο μου για να φτάσω εκεί.
Πολύ φοβάμαι ότι δεν έχουμε ξεκαθαρίσει εντελώς μέσα μας που ακριβώς θέλουμε να πάμε και πατάμε σε δυο διαφορετικές βάρκες.
Εγώ βλέπω προς τα που βαδίζουν οι καταπιεστές , οι συστημικοί , οι έμποροι ελπίδων , οι εκμεταλλευτές και οι παραδομένοι και πάω προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.
Μαζί με εμάς υπάρχουν και άλλοι πολλοί που αντιστέκονται και παλεύουν .
Θεωρώ ότι πρέπει πολύ σύντομα να καθίσουμε νηφάλιοι για να κουβεντιάσουμε έτσι ώστε να ακουστούν όλες οι απόψεις και οι θεωρήσεις που έχει ο καθένας από εμάς και να ακολουθήσει ο καθένας το δρόμο του προς την κατεύθυνση που θεωρεί ότι θα μας ελευθερώσει.
Μεθοδεύσεις , ύπουλα παιχνίδια , απόπειρες ποδηγέτησης και κόλπα του παλιού συστήματος θα πρέπει να αποκλειστούν καθώς και οτιδήποτε έχει σχέση με τον συστημικό τρόπο σκέψης.
Πάντα θα θεωρώ σύντροφό μου αυτόν που βρίσκεται στους δρόμους πλάι μου και πολεμάει αυτό που μας καταπιέζει.
Δεν τραβάω κανένα ζόρι να συγκρουστώ με άτομα που θεωρούν ότι ο χώρος τους ανήκει. Δεν διστάζω να κάτσω δίπλα σε οποιονδήποτε είναι ανοιχτός σε διάλογο επιχειρημάτων.
Θεωρώ ότι μπορώ να χρησιμοποιήσω ότι μέσο μου παρέχει το σύστημα για να μπορέσω να το ανατρέψω.
Θα σε δω στους δρόμους , ελπίζω από την ίδια πλευρά , γιατί αν επικρατήσει σοσιαλισμός – κομμουνισμός , τους αναρχικούς θα εξολοθρεύσουν πρώτα επειδή για όλα τα συστήματα είμαστε η συνείδηση των ανθρώπων.
Υ.Γ.1 Ο Κροπότκιν είχε πει ότι όλοι οι αναρχικοί είναι κομμουνιστές , ενώ όλοι οι κομμουνιστές δεν είναι αναρχικοί. Εγώ συμπληρώνω ότι ακριβώς αυτοί οι κομμουνιστές που δεν είναι αναρχικοί θα καταλάβουν την εξουσία και θα έχουμε τη διαιώνιση του συστήματος τους.
Υ.Γ.2 Έχω μετρήσει πάνω από 50 προσδιορισμούς μετά τον ορισμό κάποιου ως αναρχικό και δεν με στεναχωρεί καθόλου το θέμα του να εκφράζεται κανείς όπως θέλει. Αυτό που έχω να πω όμως είναι ότι θα ήταν καλό να ζυγίζουμε τις θέσεις μας και να προσδιοριζόμαστε στη βάση αυτού που πιστεύουμε-εμπιστευόμαστε περισσότερο.
Ούτε ετεροπροσδιορισμός , ούτε αυτοπροσδιορισμός . Εκεί που μας λέει – οδηγεί το μέσα μας.
Υ.Γ.3 Η παθογένεια των ιδεολογιών είναι η οργάνωση , που ξεκινά ως αυτοοργάνωση και στο τέλος καταντά γραφειοκρατία και απόλυτα κάθετη οργάνωση.
Υ.Γ.4 Οι αναρχικοί δεν είναι αριστεροί γιατί και σημειολογικά οι όροι αριστερός – κεντρώος – δεξιός έχουν να κάνουν με τη θέση που κάθονταν οι ”αντιπρόσωποι του λαού” στη βουλή της γαλλικής ”δημοκρατίας”. Ποτέ οι καθαροί αναρχικοί δεν πήραν θέση αντιπροσώπου , γιατί απλούστατα δεν ζήτησαν την ψήφο συνανθρώπων τους για να τους εκπροσωπήσουν.
Συλλογικότητα : ” Ήττα ”
metaretriever2 